«Κρίσιμο κενό» αντιμετωπίζουν οι Πεζοναύτες των ΗΠΑ στην επάρκεια ελεύθερων σκοπευτών εξαιτίας ενός συνδυασμού που οφείλεται στο υψηλό ποσοστό απόρριψης υποψηφίων και στα χαμηλά ποσοστά εκδήλωσης ενδιαφέροντος από το προσωπικό. To σχολείο βασικής εκπαίδευσης ελεύθερων σκοπευτών (Scout Sniper Basic Course) διάρκειας 79 ημερών, είναι γνωστό για τη δυσκολία του, προκειμένου να πιστοποιεί στελέχη ικανά για να εκτελέσουν τα απαιτητικά καθήκοντα της συγκεκριμένης ειδικότητας.
Τα νούμερα αποκαλύπτουν την πραγματική κατάσταση
Ενδεικτικά, από το 2013 μέχρι και τον Ιούνιο του 2018 το Σώμα Πεζοναυτών πιστοποίησε μόνο 226 ελεύθερους σκοπευτές. Παράλληλα σύμφωνα με διαθέσιμα στοιχεία, το 2017 παρακολούθησαν το σχολείο 42 Πεζοναύτες ενώ για το 2018 ο αριθμός αυτός αυξήθηκε ελαφρώς σε 77. Τα νούμερα αυτά είναι μειωμένα κατά 100 άνδρες συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια σε ετήσια βάση!
Βεβαίως, εξαιτίας των αυστηρών κριτηρίων επιλογής, όπως προαναφέρθηκε, το τελικό ποσοστό υποψηφίων που ολοκληρώνει επιτυχώς την εκπαίδευση είναι χαμηλό, με αποτέλεσμα οι επιτυχόντες για το 2018 να είναι 14 Πεζοναύτες και 22 για το 2017 ενώ το 2014 οι επιτυχόντες ήταν 29.
Το Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ τυπικά διατηρεί δύναμη 300 ελεύθερων σκοπευτών, αλλά σύμφωνα με όσα αναφέρουν στελέχη που έχουν πλέον αποχωρήσει από την υπηρεσία, ο αριθμός των εν ενεργεία λοχιών που κατέχουν τη συγκεκριμένη ειδικότητα κυμαίνεται σήμερα στο επίπεδο των 150 ανδρών.
Η δυσκολία του Scout Sniper Basic Course έγκειται στο ότι απαιτείται υψηλό επίπεδο αντίληψης και σκοπευτικής ικανότητας από τους υποψηφίους, γεγονός που το καθιστά ένα από τα πιο απαιτητικά Σχολεία του Σώματος. Έτσι πλέον διαπιστώνεται ότι η διαθέσιμη ενεργή δύναμη δεν επαρκεί για να καλύψει το σύνολο των υφιστάμενων επιχειρησιακών αναγκών αλλά σε επίσημο επίπεδο κάτι τέτοιο δεν αναγνωρίζεται.
Απόδειξη του ότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό είναι ότι σύμφωνα με συμπεράσματα που εξήχθησαν στις πρόσφατες ασκήσεις πειραματικού τύπου με την επωνυμία “Sea Dragon”, η υπηρεσία ανάπτυξης μαχητικής ικανότητας του Σώματος, εισηγήθηκε την αύξηση της δύναμης ανδρών σε επίπεδο Διμοιρίας Ελεύθερων Σκοπευτών σε 8 Πεζοναύτες. Αυτό προέκυψε και από διδάγματα από επιχειρήσεις σε αστικό περιβάλλον, όπως στη Μοσούλη του Ιράκ και στη Ράκκα της Συρίας, όπου Πεζοναύτες έδρασαν υποστηρικτικά στις φίλιες τοπικές δυνάμεις της «αντιπολίτευσης», εναντίον του ISIS.
Όμως η απάντηση από την ηγεσία του Σώματος ήταν αρνητική, με τη δικαιολογία ότι δίνεται προτεραιότητα στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα… Κάτι βεβαίως που δεν πείθει όσους γνωρίζουν την πραγματική αιτία πίσω από αυτή την απόφαση.
Τα συμπεράσματα από τις πολεμικές επιχειρήσεις
Η ικανότητα ενός σκοπευτή να κινηθεί μέσα σε δαιδαλώδη αστικό ιστό και κατοικημένες περιοχές, αποτέλεσε πρωταρχική πρόκληση για τους Πεζοναύτες που πολέμησαν σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Στη μάχη για την απελευθέρωση της Μοσούλης, σκοπευτές του ISIS καθήλωσαν με τα πυρά τους τις φίλιες ιρακινές δυνάμεις, επιβραδύνοντας την προέλασή τους. Παρατηρήθηκαν επίμονες προσπάθειες των ισλαμιστών σκοπευτών για παρενόχληση των συμβατικών δυνάμεων ενώ υπήρξαν περιπτώσεις όπου δύο σκοπευτές, καθήλωσαν την προέλαση ολόκληρων φαλάγγων δεκάδων ή και εκατοντάδων ανδρών.
Λόγω περιορισμένης ικανότητας αντιμετώπισης ελεύθερων σκοπευτών (counter-sniper capability), απαιτήθηκαν αρκετές αεροπορικές προσβολές μόνο και μόνο για να εξουδετερωθεί ένας αντίπαλος σκοπευτής ή ακόμα και η καταστροφή του κτηρίου που κρυβόταν – εξ ολοκλήρου. Αυτό όπως ήταν φυσικό προκάλεσε πολύ μεγαλύτερες ζημιές στην κτιριακή υποδομή της πόλης και συνέβαλε στην αύξηση απωλειών αμάχων.
Επιπλέον, η δράση ελεύθερων σκοπευτών του εχθρού συνέβαλε στην διάδοση προπαγάνδας του ISIS και έλεγχο των επιχειρήσεων Πληροφοριών εις βάρος των φιλίων δυνάμεων και των πολιτών ενώ ακόμα διατηρούσαν υπό κατάληψη μεγάλα αστικά κέντρα.
Στις τακτικές του αντιπάλου διαπιστώθηκε η άνεση μετακίνησης ελεύθερων σκοπευτών από κτήριο σε κτήριο, μέσω διόδων που είχαν δημιουργήσει σε μεσοτοιχίες. Όλα τα παραπάνω αποτελούν κρίσιμα δεδομένα για την προετοιμασία του προσωπικού του Σώματος Πεζοναυτών για την αυξημένη πιθανότητα μιας επόμενης ένοπλης σύρραξης σε αστικό περιβάλλον.
