Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Το τελευταίο διάστημα, παρακολουθούμε αναλύσεις σε διάφορα μέσα για τις κινήσεις της Τουρκίας, που όπως υποστηρίζεται, δείχνουν την στρατηγική “πολιορκίας” της Ελλάδας, στα οθωμανικά πρότυπα και επιβολής του αφηγήματος περί ζωτικού θαλασσίου χώρου. Η στρατηγική εφαρμόζεται με συνέπεια, διαφορετικά δεν θα ήταν “στρατηγική” παρά μόνο στα χαρτιά και η χώρα δεν θα ήταν σοβαρή, επειδή θα έχανε σε αξιοπιστία έναντι του θεωρουμένου αντιπάλου, όπως βλέπει η Τουρκία τον Ελληνισμό.
Οι αναλυτές παρουσιάζουν ως παραδείγματα της “πολιορκίας”:
- την σύναψη διακρατικών συμφωνιών με γειτονικές χώρες των οποίων οι σχέσεις συνδέονται με τον Ελληνισμό επί θεμάτων ασφαλείας, αμυντικής συνεργασίας, θαλασσίων ζωνών κ.ά. (όπως με Λιβύη, Αλβανία, Σκόπια, Αίγυπτο).
- την δημιουργία στρατιωτικών υποδομών στα Μικρασιατικά παράλια και τα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου.
- την συνεπή υλοποίηση συνολικού προγράμματος εξοπλισμών.
Εν τούτοις, μπορούμε να διακρίνουμε ευχερώς, ότι όλες αυτές οι ενέργειες της Τουρκίας είναι αναμενόμενες στο πλαίσιο του αναθεωρητισμού εις βάρος του Ελληνισμού και δεν είναι παιχνίδι “μονότερμα”, υπό την έννοια ότι Αθήνα και Λευκωσία μπορούν να απαντήσουν ευθέως, χαλαρώνοντας την “πολιορκία”. Εφόσον φυσικά το αποφασίσουν.
Επί παραδείγματι, η παραχώρηση στρατιωτικού εξοπλισμού Ειδικών Δυνάμεων στα Σκόπια, παρουσιάζεται με διαστάσεις υπερβολής στα τουρκικά μέσα, που δυστυχώς “παπαγαλίζονται” από τα ελληνικά, μέσω των ανταποκριτών τους στην Τουρκία… Για την παραχώρηση του συγκεκριμένου εξοπλισμού, διαβάζουμε σε ελληνικό δημοσίευμα ότι, «σύμφωνα με ορισμένα τουρκικά ΜΜΕ, η Άγκυρα επιδιώκει να αντισταθμίσει τη στενή ελληνο-αμερικανική συμμαχία με κινήσεις αντιπερισπασμού σε μία χώρα, με την οποία η Αθήνα δεν έχει και τις πιο φιλικές σχέσεις»…
Στην πραγματικότητα, τα Σκόπια έχουν ανταποκριθεί θετικά από πολύ νωρίς στην πρόσκληση που απηύθυνε η Αθήνα για συμμετοχή στην Σύνθετη Τμηματική Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων (C-SOCC) που συγκροτείται στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ με Έθνος – Πλαίσιο την Ελλάδα. Οι Σκοπιανοί επιδιώκουν την συνεργασία με γνήσιο ενδιαφέρον ενώ ως ένα επιπλέον συνδετικό στοιχείο που αναδεικνύεται, είναι και η Ορθοδοξία. Το ότι προσέφερε λοιπόν η Τουρκία το συγκεκριμένο υλικό στα Σκόπια, είναι κάτι που θα μπορούσε να το έχει κάνει και η Ελλάδα αλλά αυτό δεν αναιρεί την κύρια εξέλιξη, που εν προκειμένω είναι η ελληνοσκοπιανή συνεργασία στις Ειδικές Δυνάμεις.
Η προσπάθεια της Αγκύρας να προσεγγίσει την Αίγυπτο, επίσης ερμηνεύεται ως εμπίπτουσα στην αντίληψη της “πολιορκίας” ωστόσο, δεν αποτελεί παρά “αντεπιθετική” αντίδραση στην ελληνοαιγυπτιακή σύγκλιση των τελευταίων ετών. Η οποία απέδωσε το 2020 συμφωνία μερικής οριοθετήσεως ΑΟΖ. Εάν η Αθήνα “εγκαταλείψει” την σχέση της με την Αίγυπτο, δεν θα φταίει η στρατηγική “πολιορκίας” της Τουρκίας αλλά προς ώρας, δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο.
Επίσης, η γενική τουρκική παράκρουση για την σύσφιξη της ελληνοαμερικανικής αμυντικής συνεργασίας και την ανάδειξη στρατηγικών υποδομών όπως ο λιμένας Αλεξανδρουπόλεως, είναι ενδεικτική της ενοχλήσεως, όταν ο μεγάλος Σύμμαχος δείχνει να ενεργεί κατά τρόπον που η Τουρκία θεωρεί ότι είναι εις βάρος της. Οι ανοησίες των τουρκικών μέσων ενημέρωσης, περί αμερικανικών δυνάμεων που συγκεντρώνονται στην Θράκη με σκοπό δήθεν την… εισβολή στην Τουρκία, δείχνουν τις ισχυρές εντυπώσεις που καλλιεργούνται, ώστε η όποια επαναπροσέγγιση με τις ΗΠΑ να γίνεται και να παρουσιάζεται με στοιχεία “απολογητικά” της Ουάσιγκτον προς την… Υψηλή Πύλη. Με απλά λόγια, όπως η Ελλάδα κινήθηκε σε αυτό το επίπεδο δραστηρίως διπλωματικά, απαντά η Τουρκία με τον δικό της τρόπο. Εάν η Αθήνα επιτρέψει να υποβαθμιστεί η σχέση που καλλιέργησε με τις ΗΠΑ, εγκαταλείποντας ενδεικτικώς την σημασία του λιμένος Αλεξανδρουπόλεως, δεν θα “φταίει” ασφαλώς η Άγκυρα.
Σε επίπεδο αναπτύξεως στρατιωτικών υποδομών, οι αναλύσεις περιγράφουν εμφαντικώς την εγκατάσταση τουρκικών UAV στο αεροδρόμιο Τύμπου των κατεχομένων, λες και εξουδετερώνεται με αυτό τον τρόπο ο όποιος έλεγχος που ασκεί η Κυπριακή Δημοκρατία. Αλλά και η Κύπρος προμηθεύτηκε UAV Aerostar από το Ισραήλ, που επιχειρούν καθημερινώς ενώ αναβαθμίζει και την ναυτική βάση της, ώστε να μπορεί να φιλοξενήσει μεγαλύτερες μονάδες επιφανείας. Όταν ο σχετικός σχεδιασμός έγινε στην δεκαετία του 1990, αυτοβούλως η Λευκωσία αποφάσισε να περιορίσει την “χωρητικότητα” ελλιμενισμού της ναυτικής βάσεως, που προφανώς αποδείχθηκε λάθος, το οποίο επιδιώκεται σήμερα να διορθωθεί. Δεν μας “έφταιγε” η Τουρκία, γι’ αυτό…
Στον παρόντα χρόνο πάντως, η Εθνική Φρουρά ενισχύεται πολύ σοβαρά, με τα εξοπλιστικά προγράμματα που δρομολογήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Εγκαθίσταται αντιαεροπορικό πυραυλικό σύστημα μεγάλου βεληνεκούς BARAK MX από το Ισραήλ, παραλαμβάνονται εξοπλισμένα ελικόπτερα H-145M από την Γαλλία, έχουν ενταχθεί ήδη σε υπηρεσία συστήματα πυροβολικού από την Σερβία. Αν η Λευκωσία αποφασίσει να διακόψει τους εξοπλισμούς, δεν θα της “φταίει” η Τουρκία…
Αντιστοίχως στην Ελλάδα, το ΓΕΕΘΑ έχει σχεδιάσει την αναβάθμιση των υφισταμένων υποδομών και για τους τρεις Κλάδους, στην Κρήτη. Σχεδίασε την “αναβίωση” του Ναυστάθμου Κρήτης, ώστε να φιλοξενείται σημαντικό μέρος του Στόλου, ευρισκόμενο έτσι εγγύτερα των κρίσιμων υδάτων μεταξύ Κρήτης – Κύπρου αλλά και Λιβύης, σχεδίασε την ενίσχυση της παρουσίας αερομεταφερομένων δυνάμεων με μεταστάθμευση και ελικοπτέρων της Αεροπορίας Στρατού ενώ το αεροδρόμιο Καστελίου αλλάζει ριζικώς. Εάν αντιδρά κάποιος Κλάδος ή η κυβέρνηση που έχει δώσει το πράσινο φως για όλα αυτά, αλλάξει γνώμη, είτε επειδή δεν “αντέχει” να διαθέσει τους απαιτούμενους πόρους για τα έργα αυτά, είτε απλώς δεν… “άρεσε” ο σχεδιασμός του ΓΕΕΘΑ στον επόμενο ΥΕΘΑ, αυτό δεν έχει να κάνει παρά μόνο με την σοβαρότητα της Αθήνας στην υλοποίηση στρατηγικών στρατιωτικών σχεδιασμών. Δεν “φταίει” η τουρκική “πολιορκία”… Για το ότι εσύ δεν θέλεις να φτιάξεις έναν δικό σου ναύσταθμο στην Κρήτη, “φταίει” ότι η Τουρκία θα φτιάξει αεροναυτική βάση στην Λιβύη;
Η “πίσω πόρτα” των Κυθήρων και η αδιαφορία του ΛΣ-ΕΛΑΚΤ για οργανικά UAV στα πλωτά μέσα του
Στο ότι ενισχύεται η απειλή από την διαρκή συγκρότηση νέων τουρκικών ταξιαρχιών καταδρομών και πεζοναυτών αλλά η Ελλάδα και η Κύπρος δεν αποφασίζουν να αυξήσουν την στρατιωτική θητεία επειδή αυτό κρίνεται μη “πολιτικώς ορθό”, δεν “φταίει” η Τουρκία που μας… “πολιορκεί”.
Τέλος, είναι σαφές ότι η Τουρκία συνεχίζει με συνέπεια το πρόγραμμα εξοπλισμών, έχοντας συνδέσει πλέον σταθερά με αυτό την εγχώρια αμυντική της βιομηχανία. Αν η Ελλάδα κάνει διαρκώς σκαμπανεβάσματα, επειδή οι κυβερνήσεις θεωρούν ότι δεν υπάρχει “δημοσιονομικός χώρος” έναντι της επιδοματικής πολιτικής ενώ λόγω διαφθοράς οι προτεραιότητες σε εξοπλισμούς ορίζονται από συγγενείς και αντιπροσώπους με επιρροή στο Μαξίμου, δεν “φταίει” η στρατηγική “πολιορκίας” της Τουρκίας.
Συμπερασματικώς, η Τουρκία μπορεί να εφαρμόζει όποια στρατηγική θέλει έναντι του Ελληνισμού αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι Αθήνα και Λευκωσία δεν έχουν συμμάχους ή επιλογές αντιδράσεως. Το ζήτημα παραμένει στον πυρήνα του ζήτημα βουλήσεως και η “πρώτη γραμμή” δοκιμασίας, δεν είναι οι κατά καιρούς κρίσεις που μπορεί να προκύψουν και να αφυπνίσουν προσωρινώς, όπως ο Έβρος, η Κάσος κ.λπ. Τόσο Αθήνα, όσο και Λευκωσία, “χάνουν” στην καθημερινή “μικρή πολιορκία” όταν, ενδεικτικώς:
- επιτρέπουν στην Τουρκία να οπλοποιεί τους αλιείς “σβήνοντας” τα όποια όρια.
- δεν εφαρμόζεται η “Οδηγία 2014/89/ΕΕ περί θεσπίσεως πλαισίου για τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό” (που έχει ενσωματωθεί στην ελληνική νομοθεσία μέ τον ν. 4546/2018).
- έχει επιτραπεί στα διευθυνόμενα από την Τουρκία κυκλώματα διακινητών να “σβήνουν” την όριο γραμμή στην θάλασσα των δύο χωρών.
- επιτρέπεται στις τουρκικές δυνάμεις κατοχής να ενεργούν παρανόμως στην “Πράσινη Γραμμή”, που αποτελείται από εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας στα οποία έχει παραχωρηθεί ο έλεγχος στα Ηνωμένα Έθνη ώστε να αποφεύγονται προστριβές.
Αθήνα και Λευκωσία, έπρεπε να έχουν επιδείξει μεγαλύτερη πυγμή κι αποφασιστικότητα στην καθημερινή “μικρή πολιορκία” της Τουρκίας διά των προκλήσεων ασφαλείας στην παραμεθόριο θαλάσσια ζώνη και την “Πράσινη Γραμμή”. Όταν δεν απαντάς στην “μικρή πολιορκία”, αφήνεις χώρο στον εχθρό να προχωρήσει και σε “μεγάλη”. H “πολιορκία”, δεν αφορά τόσο ενέργειες βάσει γεωγραφικών δεδομένων αλλά κυρίως την αντοχή σε εφαρμογή πολιτικής.
Αν σε αυτές τις “μικρές” προκλήσεις τηρηθεί δυναμική στάση με συνέπεια και αντοχή στον χρόνο, θα δημιουργηθούν συνθήκες περιορισμού του εχθρού. Επειδή Αθήνα και Λευκωσία δεν το έχουν πράξει αυτό επί μισό αιώνα, υποκύπτοντας κατά καιρούς σε συγκυριακές στροφές “καλής θελήσεως” της Τουρκίας, έχουν υπονομεύσει μόνες τους την αξιοπιστία και την αποτρεπτική τους ισχύ, επιτρέποντας στον επίμονο και υπομονετικό ανατολίτη γείτονα να παρουσιάζει διαρκώς νέα αφηγήματα “ζωτικού χώρου”.
Η ουσιώδης διαφορά είναι ότι σε αντίθεση με την Τουρκία, στην οποία όλες οι κυβερνήσεις ενεργούν βάσει των αποφάσεων ενός κεντρικού θεσμικού οργάνου (συμβούλιο εθνικής ασφαλείας) σε Ελλάδα και Κύπρο απλώς εναλλάσσονται κυβερνήσεις που κάθε μία ακολουθεί πολιτική συγκυριακών χαρακτηριστικών, με κοινό στίγμα το στοιχείο του κατευνασμού.
