Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Το Rafale, πριν ακόμη υπογραφεί σύμβαση, έχει “βομβαρδίσει” (θετικά) την ελληνική κοινή γνώμη εκ της επικειμένης ταχείας εισαγωγής του σε ελληνική υπηρεσία, όπως διαρρέεται από κυβερνητικές πηγές. Αυτό έχει οδηγήσει τα διάφορα μέσα σε εξέταση των συνολικών δυνατοτήτων του μαχητικού, οι οποίες επειδή είναι υψηλές, οδηγούν σε υπερβολές περί ανατροπής του αεροπορικού συσχετισμού ισχύος με την Τουρκία.
Επειδή η εξέλιξη έχει προκύψει από μια αιφνιαστική πολιτική απόφαση, συνεπώς το ΓΕΑ δεν ήταν προϊδεασμένο και δεν έχει προηγηθεί η απαραίτητη επιτελική επεξεργασία, καλό είναι να επισημανθούν κάποια βασικά πράγματα ως προς τις προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν μεγιστοποίηση της επιχειρησιακής εκμεταλλεύσεως του Rafale. Επισήμανση, όχι ασφαλώς προς την στρατιωτική ηγεσία αλλά προς το πολιτικό προσωπικό, που έχει τον τελικό λόγο.
- Η προμήθεια μίας Μοίρας Rafale, δεν θα προσφέρει τα μέγιστα. Είναι αντιπαραγωγική η είσοδος ενός εντελώς νέου τύπου μαχητικού αεροσκάφους σε μικρούς αριθμούς, επειδή θα σημαίνει δυσανάλογη επιβάρυνση του συστήματος υποστηρίξεως και εκπαιδεύσεως. Πρέπει να επιδιωχθεί η προμήθεια τουλάχιστον μιας δεύτερης Μοίρας, ώστε να κεφαλαιοποιηθεί το ποιοτικό πλεονέκτημα που συνεπάγεται το νέο μαχητικό. Διαφορετικά, δεν θα μπορεί και να υλοποιηθεί με αξιώσεις η επιχειρησιακή εκμετάλλευση του Rafale και στους δύο ρόλους, δηλαδή στην Αναχαίτιση και σε ρόλο Διώξεως/Βομβαρδισμού.
- Στόχος της ΠΑ είναι λογικώς η τελευταία και πλέον ικανή έκδοση Rafale F4. Αυτό σημαίνει ότι σε δεύτερο χρόνο, θα απαιτηθεί δαπάνη για την αναβάθμιση των αεροσκαφών που θα αποκτηθούν μεταχειρισμένα. Επιπλέον δαπάνη θα απαιτηθεί για την προμήθεια νέων όπλων, όπως ο πύραυλος αέρος – αέρος Meteor αλλά και η μελλοντική αναβάθμιση των υφισταμένων Mica σε Mica NG. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τον στόχο για δεύτερη Μοίρα, σημαίνουν σημαντική οικονομική δαπάνη σε μεσοπρόθεσμη βάση.
- Η ένταξη του Rafale, ενισχύει την πολυτυπία και υποχρεώνει σε “νοικοκύρεμα” προκειμένου να διατηρηθεί το λειτουργικό κόστος σε λογικά πλαίσια και να διευκολυνθούν οι προαναφερθείσες δαπάνες στο εγγύς μέλλον. Τούτο σημαίνει ότι ιδανικώς θα πρέπει να αποσυρθούν σε μεσοπρόθεσμη βάση εντελώς τα Mirage 2000 ώστε να αποφορτισθεί το σύστημα υποστηρίξεως και εκπαιδεύσεως. Η υποστήριξη των Mirage 2000 βασίζεται πλέον στην σύμβαση FOS ύψους 260 εκατ. ευρώ, που έχει 7ετή διάρκεια. Όμως οι εξελίξεις με το Rafale, ενδεχομένως υποχρεώνουν σε πρόωρη απόσυρση των Mirage, εάν επιδιωχθεί αυτό να συνδυασθεί για επίτευξη ευνοϊκών όρων στην προμήθεια δεύτερης Μοίρας Rafale. Μεσοπρόθεσμος στόχος πρέπει να είναι η διατήρηση δύο τύπων, Rafale και F-16, δεδομένου ότι ο επιχειρησιακός βίος των F-4E Phantom με τα μέχρι σήμερα δεδομένα, τερματίζει το 2027.
- Τα αριθμητικά δεδομένα εν σχέσει με την απειλή, δείχνουν ότι οι δύο Μοίρες Rafale και πέντε Μοίρες F-16V δεν επαρκούν. Θα πρέπει να εξασφαλισθούν τουλάχιστον δύο ακόμη “αμερικανικές” Μοίρες, με την αναβάθμιση των 38 F-16 Block 50 και η όποια σκέψη για F-35, να μετατεθεί για το 2030 και μετά.
- Εάν η προμήθεια των Rafale περιορισθεί σε μία μόνο Μοίρα και διατηρηθούν τα Mirage σε υπηρεσία ενώ αποσυρθούν τα F-4E, τότε η ΠΑ θα εμφανίζεται στα μέσα της δεκαετίας με 3 τύπους μαχητικών και 4 διαφορετικούς τύπους κινητήρων, δηλαδή το σύστημα υποστηρίξεως και εκπαιδεύσεως θα παραμένει επιβαρυμένο δυσανάλογα, οξύνοντας την πρόκληση της διατηρήσεως υψηλής διαθεσιμότητος του στόλου.
- Τα ανωτέρω, συνεπάγονται δαπάνη της τάξεως των 5 δισ. ευρώ μόνο για την Πολεμική Αεροπορία.
