Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Γλαφυρός και με δικαιολογημένα “ανεβασμένη” διάθεση, ο ΥΕΘΑ Νίκος Παναγιωτόπουλος περιέγραψε την προσπάθεια που καταβάλλεται επί των ημερών του για την αναβάθμιση της Πολεμικής Αεροπορίας, σε εκδήλωση εχθές 5 Νοεμβρίου που διοργανώθηκε στο Μέγαρο Μουσικής στο πλαίσιο του εορτασμού του Κλάδου. Ο ΥΕΘΑ έβαλε στο “κάδρο”, πέρα από τα ήδη τρέχοντα επί των οποίων έχουν ληφθεί αποφάσεις, την πιθανότητα προμήθειας αεροσκαφών εναερίου ανεφοδιασμού καυσίμου. Είπε μεταξύ άλλων:
«Έχω την αίσθηση ότι δεν είναι απλά ακόμα ζωντανή η Πολεμική Αεροπορία. Έχει ζωντανέψει για τα καλά και δεν είναι απ’ αυτά τα πολύ ωραία που είδαμε όλοι μέχρι τώρα σε αυτή την πολύ όμορφη εκδήλωση, αλλά από τη γενική ατμόσφαιρα που επικρατεί. Όταν πριν από δύο χρόνια περίπου κάλεσα να δω τον Αρχηγό για να βάλουμε κάτω τις ανάγκες, τού είπα: “Ζήτα μου ό,τι θες” […] Ο Αρχηγός μου απάντησε: “Θέλω αεροπλάνα, διαθεσιμότητες, απρόσκοπτη ροή ανταλλακτικών, ενδεχομένως κάποιο αεροσκάφος προς την πέμπτη γενιά και εκπαίδευση με προοπτική”. Καθίσαμε με τη Στρατιωτική Ηγεσία εκπονήθηκε ένα έξυπνο, μεθοδικό και κοστολογημένο σχέδιο, το συμφωνήσαμε, το θέσαμε υπ’ όψιν του Πρωθυπουργού προς έγκριση κι έκτοτε άρχισαν να γίνονται πλάνα.
Έτσι σήμερα μετά από δύο χρόνια, η Πολεμική Αεροπορία διαθέτει αυξημένες διαθεσιμότητες στα Μιράζ 2000, που πλέον διαθέτουν για πρώτη φορά από το 2012 υπαρκτή Σύμβαση εν Συνεχεία Υποστήριξης και παρά τα προβλήματα προστίθενται στη διαθεσιμότητες και νέα «Μιράζ 2000-5» από αυτά που μέχρι πρότινος ήταν σε αδυναμία. Έχει ξεμπλοκάρει και υλοποιείται πλέον το πρόγραμμα αναβάθμισης των F-16 στην εκδοχή “Viper” και δρομολογείται το επόμενο βήμα στην αναβάθμιση των F-16 Block50. Προσεχώς θα υποβάλουμε κι αυτό το πρόγραμμα στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής προς έγκριση κι είναι πλέον εξοπλισμένος με Συμβάσεις εν Συνεχεία Υποστήριξης, δηλαδή με απρόσκοπτη ροή ανταλλακτικών, ο στόλος των μεταγωγικών αεροσκαφών που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει ακόμα σοβαρά προβλήματα διαθεσιμοτήτων, πλην όμως όλα ξεκινούν με βασική προϋπόθεση την ύπαρξη μιας Σύμβασης εν Συνεχεία Υποστήριξης. Προχωρήσαμε στην πρόσκτηση των θαυμάσιων αεροσκαφών Rafale, τα δεκαοκτώ για τα οποία συμφωνήσαμε σε χρόνο – ρεκόρ. Από τον Σεπτέμβριο του 2020 όταν ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις μέχρι τον Ιανουάριο του 2021 όταν υπογράψαμε με τη γαλλική πλευρά, θα έλεγα ότι οι ρυθμοί ήταν ταχύτατοι. Έκτοτε έχει δρομολογηθεί η απόφαση για πρόσκτηση άλλων έξι καινούργιων και έπεται συνέχεια, διότι πραγματικά παρά τα όσα έγιναν (και δεν ήταν λίγα) δεν θεωρώ ότι δεν υπάρχουν κι άλλα που πρέπει να γίνουν.
Η παρέμβαση που έχει ιδιαίτερη σημασία κι έχει απόλυτη συνάφεια με το Προσωπικό, που είναι η εκπαίδευση με προοπτική μέσα από την δημιουργία του Διεθνούς Κέντρου Αεροπορικής Εκπαίδευσης Καλαμάτας, για το οποίο μας έχει ασκηθεί κριτική αλλά εκτιμώ κι επιμένω να λέω ότι αυτή είναι η πιο κομβική, η πιο στρατηγική μεταρρύθμιση για το μέλλον του Προσωπικού της Πολεμικής Αεροπορίας. Είναι μία μεταρρύθμιση που ακουμπά -όπως σας είπα- όχι μόνο στα μέσα, αλλά και στο Προσωπικό. Νομίζω ότι κλείνει έναν κύκλο σημαντικών παρεμβάσεων που έγιναν τα δύο τελευταία χρόνια επειδή ακριβώς έτσι έπρεπε να γίνει προκειμένου να διατηρήσει η Πολεμική Αεροπορία την ποιότητά της, την άρτια επιχειρησιακή και λειτουργική ικανότητά της και τη φήμη της. Το αξίζει κι αυτό απαιτείται από τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις, τη ρευστή γεωπολιτική κατάσταση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια και τις προκλήσεις ασφαλείας που αντιμετωπίζει η Πατρίδα μας.
Κι αν θα χρειαζόμασταν και ένα “βενζινάδικο στα σύννεφα” θα προχωρούσαμε και στην απόκτηση ενός αεροσκάφους εναέριου εφοδιασμού. Ενδεχομένως όσο απλώνει η Πολεμική Αεροπορία τα φτερά της ευρύτερα προς τα έξω, ίσως ανακύψει κι αυτή η ανάγκη. Αυτό θα μας το πει βέβαια η Στρατιωτική Ηγεσία κι αν μας το ζητήσει, θα δρομολογήσουμε κι αυτό για να αποκτήσουμε κι εμείς το βενζινάδικο στα σύννεφα. Προς το παρόν αρκούμαστε στη συνδρομή των φίλων και Συμμάχων μας. Είδαμε την εικόνα με τον εναέριο ανεφοδιασμό που ανέκυψε σε μία από τις πολλές ασκήσεις στις οποίες εμπλέκεται η Πολεμική Αεροπορία με φίλες και σύμμαχες χώρες, εδώ με τη Γαλλία. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα δούμε στο μέλλον».
Αξίζει να σταθεί κανείς στο σημείο που ο ΥΕΘΑ χαρακτήρισε ως την πιο “κομβική” και “στρατηγική” μεταρρύθμιση για το μέλλον την Πολεμικής Αεροπορίας την δημιουργία του Διεθνούς Κέντρου Αεροπορικής Εκπαίδευσης στην 120 ΠΕΑ. Ο ΥΕΘΑ αναφέρεται στην συνεργασία με μία ισραηλινή εταιρεία, που αναμφιβόλως έχει ένα “ειδικό βάρος” στην ευρύτερη ελληνοϊσραηλινή σχέση που αναπτύσσεται δυναμικώς. Ωστόσο, αυτό που δεν είπε ο ΥΕΘΑ, είναι ότι για το “χάλι” στο οποίο περιήλθε η Πολεμική Αεροπορία στον τομέα της εκπαίδευσης, οι απώτατες ευθύνες βαρύνουν όλες τις πολιτικές ηγεσίες που απλώς δεν ενδιαφέρθηκαν. Εάν οι κυβερνήσεις φρόντιζαν να λαμβάνει η Πολεμική Αεροπορία τις πιστώσεις που ήταν απαραίτητες:
α) Δεν θα διακοπτόταν η δρομολογημένη προμήθεια σύγχρονων αεροσκαφών προκεχωρημένης εκπαιδεύσεως M346, στο πρόγραμμα παραγωγής του οποίου επρόκειτο να ενταχθεί η Ελλάδα και η ΕΑΒ με μερίδιο 20% για την παγκόσμια αγορά, σύμφωνα με τότε υπογραφέν προσύμφωνο. Όχι μόνο θα είχε επιλυθεί ένα καίριο ζήτημα για την Πολεμική Αεροπορία, αλλά θα ενισχυόταν σοβαρά και η Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία από την έγκαιρη συμμετοχή σε ένα πρόγραμμα σύγχρονου αεροσκάφους που έκτοτε έχει λάβει σημαντικές παραγγελίες και θα συνεχίσει.
β) Δεν θα απαξιωνόταν η δύναμη των 45 αεροσκαφών βασικής εκπαιδεύσεως Τ-6Α Texan II, 20 εκ των οποίων μάλιστα η Πολεμική Αεροπορία είχε ζητήσει να φέρουν φορτία οπλισμού. Πολύτιμο υλικό το οποίο σήμερα κάνουμε ότι δεν βλέπουμε και ίσως κάποιοι σκέφτονται να μεταπωλήσουν.
γ) Με Μ346 και Τ-6Α σε σωστές διαθεσιμότητες, τίποτα δεν εμπόδιζε την Πολεμική Αεροπορία να προχωρήσει ΑΥΤΟΝΟΜΑ στην δημιουργία Διεθνούς Κέντρου, όπως ακριβώς έπραξε η τουρκική αεροπορία.
Επομένως, δεν είναι η φήμη της Πολεμικής Αεροπορίας που θα διασωθεί με το Διεθνές Κέντρο Αεροπορικής Εκπαίδευσης, αλλά μάλλον η φήμη των Ισραηλινών. Καθώς οι Έλληνες εμφανίζονται (δεν είναι ακριβώς έτσι αλλά αυτό το μήνυμα εκπέμπεται) να εναποθέτουν την εκπαίδευση της κορυφαίας αεροπορικής δυνάμεώς τους στα χέρια ξένων… Με απλά λόγια, η Πολεμική Αεροπορία, που αυτοτελώς όλα αυτά τα χρόνια έχει κατακτήσει το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται παγκοσμίως, εμφανίζεται ότι δεν μπορεί να εκπαιδευτεί με τις δικές της δυνάμεις αλλά χρειάζεται ξένη βοήθεια.
Πολύ καλώς η κυβέρνηση και ο ΥΕΘΑ πράττουν και ενισχύουν όπως μπορούν την ένοπλη ισχύ της χώρας. Ωστόσο, πέρα από πολιτικές και ευρύτερες στρατηγικές, καλό είναι να μην αμελούμε και κάποια ζητήματα κύρους – φήμης – τιμής: μέσα από αυτή την μεγάλη προσπάθεια και την αφιέρωση σοβαρών κονδυλίων, να αφήσουν και κάτι στην οικονομία της χώρας, με αξιοπρεπή συμμετοχή της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας. Διαφορετικά, θα μείνουμε στους πανηγυρικούς λόγους ενός απλού ικανοποιημένου “Στρατηγικού Πελάτη”.
Στρατηγικές συμφωνίες και ναυτικοί εξοπλισμοί – Αναλογίες ΑUKUS και ελληνογαλλικής συμφωνίας
