Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Ο Χουλουσί Ακάρ, ευρισκόμενος στην Λιβύη στις 26 Δεκεμβρίου έριξε τον “δεκάρικό” του, στην γνωστή ρητορική του “χωριάτη” ανατολίτη που κουνάει το δάχτυλο σε όλους και τους συμβουλεύει να μην φέρνουν αντιρρήσεις στις επιθυμίες του. Ο “δεκάρικος” όμως ήταν εμπλουτισμένος αυτή την φορά με ένα νέο στοιχείο. Ευρισκόμενος σε παράκρουση, ο Ακάρ δεν απέφυγε το λάθος να δείξει πόσο ενοχλούν οι εξοπλιστικές πρωτοβουλίες της Ελλάδας: «Αγοράστε όσα αεροπλάνα θέλετε, όσα υποβρύχια, όσα πλοία θέλετε. Δεν σας αρκούν. Δεν αρκούν. Ό,τι είναι να πάθει ο αγαπητός ελληνικός λαός, θα το πάθει. Οι Έλληνες γείτονές μας ακολουθούν μία λάθος πολιτική που θα επιβαρύνει περισσότερο την ήδη άσχημη οικονομία τους, θα αποβεί εις βάρος της ευημερίας και θα επιδεινώσει την ζωή του λαού τους. Είναι γνωστή η κατάσταση της οικονομίας της Ελλάδας. Έχουν προβλήματα. Όμως παρά τα προβλήματα και με κόστος την μείωση του φαγητού, της ένδυσης, του μισθού του κάθε Έλληνα πολίτη, ξεκίνησαν μια εκστρατεία εξοπλισμού, μια ξέφρενη μόδα εξοπλισμού».
Μέγας αρλεκίνος.
Μια Τουρκία με την οικονομία της χάλια, με το κράτος να αποκρύπτει σκοπίμως τα θύματα από την πανδημία του κορωνοϊού και στριμωγμένη από τις κυρώσεις των ΗΠΑ μέσω της νομοθεσίας CAATSA (που δεν επιβλήθηκαν στην Ινδία η οποία επίσης προμηθεύτηκε το S-400 από την Ρωσία), αλλά ο Ακάρ κάνει μαθήματα για μειώσεις εισοδήματος και υποχώρηση της ευημερίας. Μια Τουρκία που εξαπέλυσε ορδές χιλιάδων λαθρομεταναστών στις αρχές του χρόνου στον Έβρο αλλά “έφαγε τα μούτρα” της και προσπάθησε να τρίξει τα δόντια με το ερευνητικό της πλοίο στην περιοχή Μεγίστης αλλά βρήκε μπροστά της τον Στόλο.
Για να φτάσει ο Ακάρ να μοιράσει το σανό του όχι σε απλούς πολίτες αλλά σε ακροατήριο από στελέχη των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, καταλαβαίνει κανείς το θέμα που έχει αυτός και η κυβέρνηση του κράτους-συμμορία που πάντα βλέπουν τα πράγματα στρατιωτικά. Ναι, πάντα αποδίδουν έμφαση στις στρατιωτικές διαστάσεις οι Τούρκοι, είτε αυτές σχετίζονται με ανάληψη στρατιωτικών επιχειρήσεων, εξοπλιστικά προγράμματα, είτε με την αμυντική βιομηχανία.
Και γιατί “πονάνε” οι εξοπλιστικές κινήσεις της Αθήνας; Μα διότι ο ανατολίτης γείτονας αντιλαμβάνεται ότι το μήνυμα που εκπέμπει αυτό είναι πως δεν υπάρχει διάθεση υποχωρήσεως των Ελλήνων στους τουρκικούς εκβιασμούς.
Το 2020 φεύγει και η Τουρκία δεν υπέγραψε στην διάρκεια του έτους ούτε μία σύμβαση με οίκο του εξωτερικού για προμήθεια μείζονος αμυντικού υλικού. Τα χάλια της τουρκικής οικονομίας δεν το επιτρέπουν. Έτσι, τους κάθεται βαρύ στο στομάχι ότι η Ελλάδα προχωρά σε εξοπλισμούς με περισσότερα από 150 προγράμματα κόστους 13,5 δισ. €. Την ίδια στιγμή, η Τουρκία “κατάφερε” από το 2018 να βουλιάξει το πρόγραμμα προμήθειας 500 αρμάτων μάχης Altay λόγω γερμανικών αντιρρήσεων, να αποβληθεί το 2019 από το πρόγραμμα F-35 λόγω αμερικανικών αντιρρήσεων αλλά να παραλάβει ένα σύστημα S-400 που δεν μπορεί να διασυνδεθεί με το εθνικό σύστημα αεράμυνας και δεν εξυπηρετεί επιθετικούς σκοπούς.
Την δυσμενή κατάσταση αποκρύπτει η εξέλιξη προγραμμάτων που είχαν ανατεθεί στο παρελθόν, όπως ενδεικτικώς το πλοίο αμφιβίων επιχειρήσεων ANADOLU (L400) ή τα 6 υποβρύχια Type 214TN αλλά κυρίως, τα ευρισκόμενα σε εξέλιξη προγράμματα αναπτύξεως εγχωρίων όπλων. Ως προς τα τελευταία, η Τουρκία συνεχίζει να παραλαμβάνει εγχώρια UAV, όπλα αεροπλάνων, ελικοπτέρων ή πλοίων και να ναυπηγεί φρεγάτες αλλά και να σημειώνει εξαγωγικές επιτυχίες πουλώντας σαν ζεστά κουλουράκια σε φιλικές χώρες UAV, τεθωρακισμένα οχήματα, κορβέτες κ.λπ. Μπορεί να αντιμετωπίζονται κάποια πρόσκαιρα προβλήματα, όμως τα πράγματα βρίσκουν αργά ή γρήγορα τον δρόμο τους.
Συμπέρασμα: Μπορεί να γελάμε πρόσκαιρα με τα χορατά του Ακάρ ή άλλων ισλαμοφασιστών κλόουν αλλά καλό είναι να προσέχουμε κι εμείς περισσότερο την στρατιωτική διάσταση που τόσο υπολογίζουν αυτοί. Να παύσουμε να βασιζόμαστε μόνο σε επείγουσες προμήθειες όπλων που δεν αφήνουν στο τέλος τίποτα στην Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία και την εθνική οικονομία. Καλό είναι να υιοθετήσουμε μια συνεπή και σταθερή πολιτική εξοπλισμών και στην εγχώρια αμυντική βιομηχανία να αρχίσουμε από τα “βασικά” στην ανάπτυξη εγχώριων όπλων, σχεδιάζοντας έναν ρεαλιστικό “οδικό χάρτη” που θα ξεκινάει από το πρώτο σκαλοπάτι και δεν θα “βλέπει” απευθείας στον “πόλεμο των άστρων”.
Έτσι, ο καημός του κάθε Ακάρ, θα συνεχιστεί.
Αμυντική Βιομηχανία: Από κρατικοδίαιτη κρατική σε κρατικοδίαιτη ιδιωτική;
