Μια είδηση που εντοπίσαμε και μας κέντρισε το ενδιαφέρον για ένα «ευαίσθητο» θέμα που αποτελεί ζήτημα προς επίλυση και στη χώρα μας, αφορά την προσπάθεια του Στρατού των ΗΠΑ (US Army) να βελτιώσει την αποτελεσματικότητα και η άνεση του προσωπικού του στο πεδίο της μάχης.
Μέσα στους επόμενους μήνες η Διοίκηση Έρευνας και Μηχανολογικής Ανάπτυξης Στρατού (US Army Research, Development & Engineering Command), θα αξιολογήσει διεξοδικά έναν αριθμό πρωτότυπων τα οποία θα διανεμηθούν σε νεοσύλλεκτους που διανύουν την Βασική Εκπαίδευση αλλά και σε στρατιώτες που υπηρετούν σε μονάδες πρώτης γραμμής.
Στόχος είναι τα νέα άρβυλα να αξιολογηθούν σε πραγματικές συνθήκες που θα τροφοδοτήσουν με παρατηρήσεις τη διαδικασία ανάπτυξης του τελικού προτύπου, το οποίο θα επιλεγεί για την τελική μορφή που θα έχει το νέο Άρβυλο Μάχης Στρατού (Army Combat Boot).
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο σχετικός τομέας έχει γνωρίσει εξαιρετική πρόοδο την τελευταία δεκαετία, με άρβυλα που χορηγούνται σε μονάδες ανάλογα με το πεδίο ανάπτυξης (ζούγκλα, έρημος, ορεινό περιβάλλον, αρκτικό περιβάλλον). Παρόλα αυτά, σύμφωνα με στελέχη της RDECOM που συμμετέχουν στην ανάπτυξη του νέου άρβυλου, υπάρχουν σημαντικά περιθώρια περαιτέρω βελτίωσης στα άρβυλα γενικής χρήσης που χορηγούνται στους νεοσύλλεκτους του Αμερικανικού Στρατού.
Διαρκής προσπάθεια για το καλύτερο
Συνολικά αυτή τη στιγμή έχουν υιοθετηθεί από την υπηρεσία 7 διαφορετικοί τύποι άρβυλου, κατάλληλοι για διαφορετικά κλίματα και συνθήκες. Ενώ όμως θα νόμιζε κανείς ότι ο συγκεκριμένος τομέας αναγκών είναι καλυμμένος, η απαίτηση για άρβυλα που έχουν καλύτερη ποιότητα, οδηγεί το προσωπικό στο να επιλέγει λύσεις από το εμπόριο, προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες του. Και αν αυτό ισχύει για το Στρατό των ΗΠΑ που διατηρεί την ευχέρεια χορηγίας διαφορετικών αρβυλών (κατάλληλων για τις εκάστοτε κλιματολογικές συνθήκες), τι να πούμε για την κατάσταση στον ΕΣ που χορηγεί έναν τύπο και μάλιστα σχεδιαστικά ξεπερασμένο προ πολλού. Γνωστά πράγματα θα πουν πολλοί αναγνώστες, δικαιολογημένα. Ας συνεχίσουμε όμως, γιατί η ιστορία έχει ενδιαφέρον..
Σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε στον Αμερικανικό Στρατό σε περίπου 15.000 στελέχη, προέκυψε ότι σχεδόν το 50% επί του συνόλου προχωράει σε αγορά άρβυλου από την ελεύθερη αγορά, αναζητώντας καλύτερη ποιότητα σε σχέση με τα χορηγούμενα από την υπηρεσία.
Παράγοντες που οδηγούν σε αυτήν την απόφαση τους περισσότερους στρατιώτες είναι ότι τα άρβυλα εμπορίου είναι συνήθως πιο ελαφριά, εύκαμπτα (σε στυλ αθλητικού παπουτσιού) και έχουν μεγαλύτερη αντοχή στο χρόνο, συγκριτικά με τα παραδοσιακά υπηρεσιακά άρβυλα. Από την άλλη πλευρά έχει παρατηρηθεί ότι τα χαρακτηριστικά αυτά συμβάλλουν στην γρήγορη φθορά τους σε σκληρές συνθήκες ενώ υπάρχει συμβιβασμός σε ό,τι αφορά το παρεχόμενο επίπεδο προστασίας.
Κατά συνέπεια, η ερευνητική ομάδα της RDECOM προσπαθεί να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στις προτιμήσεις του προσωπικού και τις απαιτήσεις του Στρατού, με πειραματισμό σε νέα είδη ελαστικού και σόλες που είναι 30% ελαφρύτερες από αυτές που υπάρχουν σήμερα στα χορηγούμενα άρβυλα.
Ίδιες δηλώσεις – χαοτική διαφορά αντίληψης
Η έρευνα περιλαμβάνει νέα υλικά και τεχνολογίες που είναι λειτουργικές και άνετες, καθώς όπως τονίζεται το άρβυλο είναι ένας κρίσιμος παράγοντας που επηρεάζει το ηθικό του προσωπικού αλλά κυρίως το αξιόμαχό του σε οποιοδήποτε περιβάλλον. Όπως δήλωσε ο διοικητής της RDECOM: «Το προσωπικό μας είναι το μεγαλύτερο asset του Στρατού και τους οφείλουμε ένα καλύτερο άρβυλο που θα τους κάνει αποτελεσματικότερους. Στο Στρατό το άρβυλο είναι τα πάντα! Είναι το πρωταρχικό όπλο του στρατιώτη και μπορεί να κάνει τη διαφορά μεταξύ της επιτυχίας και της αποτυχίας, ιδίως όταν η αποστολή έχει μεγάλη διάρκεια».
Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Παρόμοιες δηλώσεις αν και σε πιο… «προσγειωμένο» ύφος, έχουμε ακούσει κατά καιρούς και από την εκάστοτε ηγεσία του ΕΣ. Όμως η διαφορά αντίληψης δε παύει να είναι χαοτική, διότι τα λόγια πρέπει να συνοδεύονται από πράξεις.
Το να μιλάει κανείς για συγκρίσεις με την ελληνική πραγματικότητα είναι φυσικά μάταιο καθώς τα μεγέθη είναι διαφορετικά αλλά και οι εξελίξεις στον σχετικό τομέα είναι πρακτικά στάσιμες εδώ και δεκαετίες. Η πρόσφατη χορηγία άρβυλου στα μόνιμα στελέχη του ΕΣ, κατέδειξε για πολλοστή φορά την προσκόλληση σε ξεπερασμένα πρότυπα, καθώς το «άρβυλο νέου τύπου» πρακτικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια εξέλιξη μιας παρωχημένης σχεδίασης που χορηγείται επί δεκαετίες. Γι΄ αυτό και δεν προκάλεσε έκπληξη το γεγονός ότι αναφέρθηκαν σε ορισμένες περιπτώσεις αστοχίες υλικού ενώ πολλοί έσπευσαν να τα ξεφορτωθούν, προσφέροντάς τα προς πώληση σε διαδικτυακές αγγελίες… Με το θέμα άλλωστε ασχοληθήκαμε πρόσφατα και εδώ:
Επιτακτική η ανάγκη για εξέλιξη..
Δυστυχώς το συμπέρασμα παραμένει ότι στο βωμό της εξοικονόμισης πόρων και του «προβλεπόμενου», ο ΕΣ φαίνεται να έχει χάσει το νόημα ως προς το ποια κατεύθυνση θα πρέπει να προχωρήσει στον τομέα υπόδησης του προσωπικού.
Χωρίς καμία πραγματική διάθεση να προχωρήσει προς την εξέλιξη ενός πραγματικά νέου άρβυλου, ο ΕΣ συνεχίζει να χορηγεί του άρβυλα που στερούνται των πλέον επικαιροποιημένων προτύπων ενώ ανατομικά παρέχουν ελάχιστη άνεση, αν δεν καταπονούν σημαντικά το προσωπικό, το οποίο προκειμένου να αποφύγει την ταλαιπωρία και πιθανούς τραυματισμούς, καταφεύγει με το υστέρημά του σε αγορές ποιοτικών αρβύλων από το εμπόριο. Και αυτό φυσικά ισχύει για όσες μονάδες επιτρέπουν κάτι τέτοιο στο προσωπικό τους και δεν έχουν προσκόλληση στο «προβλεπόμενο» άρβυλο.
Θα είχε πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον η διεξαγωγή μιας έρευνας μέσα στις τάξεις του προσωπικού, για την άποψη που έχουν για τα υλικά που τους χορηγούνται (ιδίως σε ό,τι αφορά τα άρβυλα). Αναπόφευκτα όμως τα αποτελέσματα δεν θα ήταν ενθαρρυντικά, οπότε και ίσως μια τέτοια διαδικασία να μην είχε -ούτως ή άλλως- νόημα. Δεν είναι άλλωστε δύσκολο για τους περισσότερους που υπηρέτησαν τη στρατιωτική θητεία τους στον ΕΣ αλλά και τα μόνιμα στελέχη να θυμηθούν θλιβερές ιστορίες από την εμπειρία τους με τα υπηρεσιακά άρβυλα, ιδίως σε μάχιμες μονάδες..
Ολοκληρώνοντας, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι οι αναφορές σε διεθνείς εξελίξεις έχουν μονάχα το νόημα της «αφύπνισης» σε μια προσπάθεια να εδραιωθεί η αντίληψη ότι κάποια πράγματα θα πρέπει επιτέλους να αλλάξουν αν δεν θέλουμε να υποτιμάμε την μαχητική ικανότητα αλλά και τη νοημοσύνη του προσωπικού.
Με δεδομένο ότι ο ΕΣ ούτως η άλλως βρίσκεται σε μια διαδικασία συρρίκνωσης (συγκριτικά με παλαιότερες εποχές που η δεξαμενή του προσωπικού ήταν μεγαλύτερη), είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει μεταστροφή προς την κατεύθυνση εφοδιασμού του προσωπικού με ποιοτικότερα υλικά ένδυσης και υπόδησης.
Ο παράγοντας κόστος μπορεί να αποτελεί κυρίαρχο παράγοντα στη λήψη μιας τέτοιας επιλογής, όταν όμως μιλάμε για δεδομένες απαιτήσεις που απλώνονται σε βάθος χρόνου, εισέρχονται και άλλοι παράγοντες όπως η οικονομία κλίμακας που καθιστά απαραίτητη την διερεύνηση πιθανών προοπτικών -τουλάχιστον- όσον αφορά ένα άρβυλο που επιτέλους θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις.
