Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Στα κακώς κείμενα, της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας, ή καλύτερα στις πρακτικές ορισμένων λόγω ελλείψεως και ενός πιο σοβαρού πλαισίου σε επίπεδο πολιτικής, για την ανάπτυξη του κλάδου, αναφέρθηκε ο Κρίστιαν Χατζημηνάς. Σε συνέντευξη Τύπου που δόθηκε στις 16 Δεκεμβρίου εξ αφορμής της αυξήσεως μετοχικού κεφαλαίου στον EFA GROUP, ο ιδρυτής και πρόεδρος του Ομίλου, αναφέρθηκε στην εισαγωγική του ομιλία – καλωσόρισμα, στα λάθη που γίνονται στον κλάδο και πρέπει να εκλείψουν. Επί τούτου, καθώς και γενικότερα για την πορεία του κλάδου, είπε:
«Μετά από πολυετή απόλυτη ξηρασία σε Eλληνικές προμήθειες –στις οποίες εμείς ούτε πριν ούτε τώρα θα βασιστούμε για περαιτέρω ανάπτυξη– η κατάσταση σήμερα, όπως και σε όλη την Ευρώπη και τις Nατοϊκές
χώρες, είναι διαφορετική. Συγκεκριμένα στην Ελλάδα υπάρχει πολιτική βούληση και σωστή προσέγγιση από την Πολιτεία. Αν εξαιρέσουμε τον υφιστάμενο Νόμο περί προμηθειών, που θεσπίστηκε στα χρόνια της κρίσης και κατέληξε να λειτουργεί ως νόμος περί ΜΗ ΠΡΟΜΗΘΕΙΩΝ –και ο οποίος σαφώς πρέπει να αλλάξει– όλα τα υπόλοιπα εργαλεία υπάρχουν: το ΕΛΚΑΚ, η απαίτηση για ξεκάθαρο 25% Ελληνικής Προστιθέμενης Αξίας, οι μηχανισμοί SAFE, τα Eυρωπαϊκά αλλά και τα τοπικά κονδύλια.
Ωστόσο, δύο συγκεκριμένα λάθη δεν πρέπει να επαναληφθούν: ένα παλιό διαχρονικό και μία νέα αρνητική “μόδα”.
Πρώτον και κυριότερο, οι ξένοι αμυντικοί οίκοι, στην προσπάθειά τους να πουλήσουν και να ανταγωνιστούν ο ένας τον άλλον (απόλυτα θεμιτό για τα συμφέροντά τους), επέλεγαν έναν κύριο αντιπρόσωπο ή σήμερα έναν κύριο υποκατασκευαστή, δηλαδή μία ελληνική εταιρεία. Το αποτέλεσμα ήταν να στρέφονται η μία ελληνική βιομηχανία ή οι εκπρόσωποί της εναντίον της άλλης, με αποτέλεσμα −για να το πω λαϊκά− να πετάει ο ένας πέτρες στον άλλον. Έτσι, ο ξένος ανταγωνισμός για ελληνικές προμήθειες οδηγούσε σε έναν πετροπόλεμο εις βάρος της ουσίας και της εικόνας της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας. Αυτός είναι και ο λόγος που κανένας θεσμικός επενδυτής δεν πλησίαζε τον τομέα. Και βέβαια, όταν κάποιος κέρδιζε, η ελληνική συμμετοχή ελαχιστοποιούνταν ανενόχλητα.
Δεύτερον, η καινούργια “μόδα”. Ξένοι οίκοι προβαίνουν σε δύο πρακτικές για να ελαχιστοποιήσουν το ουσιαστικό έργο στην ελληνική αμυντική βιομηχανία:
Εντοπίζουν “κουφάρια” βιοτεχνιών και τις προβάλλουν ως μπροστάρηδες, ώστε να εμφανίζουν το προϊόν ως δήθεν ελληνικό ή με μεγάλη ελληνική προστιθέμενη αξία. Αυτές οι πρακτικές έχουν επιχειρηθεί και σε άλλες χώρες, όπου γρήγορα αποκαλύφθηκαν και αποκλείστηκαν. Εμείς, αντιθέτως, ως THEON έχουμε προσφέρει
ουσιαστικό υποκατασκευαστικό έργο και πραγματική μεταφορά τεχνογνωσίας, όπως πρόσφατα στο Βέλγιο, διαχρονικά στη Γερμανία και τη Σαουδική Αραβία, με γνωστά αποτελέσματα επιβράβευσης και αύξησης παραγγελιών. Είναι αξιοσημείωτο ότι πολλές από αυτές τις “κούφιες” βιοτεχνίες έχουν λάβει σημαντικά αντισταθμιστικά και τοπικές προμήθειες, χωρίς καμία ουσιαστική ανάπτυξη, καμία επένδυση και μηδενικές εξαγωγές. Σήμερα λειτουργούν ως αχυράνθρωποι ξένων οίκων που επιδιώκουν το κέρδος χωρίς ουσιαστικό έργο στην Ελλάδα.
Και το δεύτερο που κάνουν:
Άλλοι οίκοι δημιουργούν ενώσεις −ενίοτε ανύπαρκτες− οργανισμών, ώστε να παρουσιάζουν δήθεν κινητικότητα, μοιράζοντας ψίχουλα σε κάποιες ελληνικές εταιρείες. Με άλλοθι αυτές τις συνεργασίες και τα MOU, στην πράξη ωφελούνται μόνο ορισμένοι μεσάζοντες.
Τί κάνουμε λοιπόν επί τούτου σήμερα;
Θα μιλήσω για εμάς, ως THEON − και είμαι βέβαιος ότι το ίδιο κάνει και το EFA Group.
Χτίζουμε ένα νέο οικοσύστημα, συνεργατικό και όχι ανταγωνιστικό. Υπάρχουν εξαιρετικές ελληνικές εταιρείες σε φάση άνθησης με ουσιαστικές επενδύσεις, όπως τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά υπό τον κ. Προκοπίου, η METLEN του κ. Μυτιληναίου, η Space Hellas, η Elfon, η Mevaco, η Sinai, η Siamidis. Πόσοι γνωρίζουν, για παράδειγμα, τη Siamidis, με σύγχρονες στολές υψηλής τεχνολογίας, ετήσια έσοδα περίπου 80 εκατομμύρια ευρώ και ανεκτέλεστο άνω των 400 εκατομμυρίων, όλα με εξαγωγές;
Με όλες αυτές τις εταιρείες υπογράφουμε ουσιαστικά μνημόνια συνεργασίας όπως με τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, την METLEN και σιγά σιγά και με άλλους. Στόχος είναι να παρουσιαζόμαστε ενωμένοι στους ξένους οίκους, προσφέροντας ολοκληρωμένα υποκατασκευαστικά πακέτα. Φανταστείτε, για παράδειγμα, τη
METLEN να παραδίδει στρατιωτικά οχήματα με ηλεκτροοπτικά της THEON ή τα ναυπηγεία με ηλεκτροοπτικά της THEON και λογισμικό της Scytalys.
Εν κατακλείδι, ας αφήσουμε την Πολιτεία και τις Ένοπλες Δυνάμεις να επιλέγουν απρόσκοπτα και αντικειμενικά, με βάση τις ανάγκες τους και εμείς, ως υγιές ελληνικό βιομηχανικό οικοσύστημα, οφείλουμε να
συμβουλεύουμε ποιοι ξένοι προμηθευτές προσφέρουν ουσιαστικό έργο σε όσο το δυνατόν περισσότερες ελληνικές εταιρείες, ως μια παράμετρο επιλογής. Όποιος και να κερδίσει, να μην έχει αφήσει απ’ έξω κάποια αντίθετη ελληνική μεριά. Ούτε εμείς ούτε οι δύο όμιλοι θα επιτρέψουμε τον πετροπόλεμο. Θα συμβάλουμε στη δημιουργία ενός υγιούς, συνεργατικού ελληνικού οικοσυστήματος.
Τέλος, μια αναφορά στις κρατικές εταιρείες και κυρίως στην ΕΑΒ. Η ΕΑΒ θα έπρεπε ήδη να έχει δημιουργήσει γύρω της, στην Τανάγρα, ένα οικοσύστημα ελληνικών αμυντικών βιομηχανιών για ολοκληρωμένες αεροπορικές λύσεις. Σήμερα διαθέτουμε έναν στόλο από ισχυρά αντιτορπιλικά και κορβέτες, αλλά χωρίς φρεγάτα. Η ΕΑΒ πρέπει, προς όφελος και άλλων ιδιωτικών εταιρειών, να απελευθερωθεί ώστε να δημιουργεί συμμαχίες και κοινές εταιρείες, χωρίς να απαιτείται απαραίτητα ιδιωτικοποίηση».
Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία: στροφή στην παραγωγή κάποιων υποσυστημάτων
