Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Φωτογραφικό υλικό που αποδεσμεύθηκε από τον Εκπρόσωπο Τύπου του ΓΕΣ, με θέμα επιχειρησιακή εκπαίδευση μονάδων της 96 ΑΔΤΕ και βολές βαρέων όπλων πεζικού και πυροβολικού το διήμερο 30-31 Οκτωβρίου, θυμίζει στους παλαιότερους μια “πικρή” ιστορία του πώς καταφέρνουμε μόνοι να δένουμε τα χέρια μας ακόμη και στην Εθνική Άμυνα.
Στο εν λόγω φωτογραφικό υλικό, διακρίνονται βολές βομβιδοφόρων βλημάτων πυροβολικού, με τις χαρακτηριστικές διαρρήξεις στον αέρα και την διασπορά των περιεχομένων υποπυρομαχικών (βομβίδων) σε ακτίνα, με θανατηφόρα αποτελέσματα για θαλάσσιους στόχους στην συγκεκριμένη περίπτωση αλλά και για χερσαίους. Η κάλυψη ευρείας ακτίνος από τα βομβίδια, πολλαπλασιάζει την απόδοση του πυρομαχικού και εξαλείφει σε μεγάλο βαθμό το ζήτημα της ακριβείας. Τα βομβιδοφόρα πυρομαχικά, ήταν η απάντηση του “φτωχού”, έναντι των πανάκριβων “έξυπνων” κατευθυνόμενων πυρομαχικών πυροβολικού ή όλμων.
Στην Ελλάδα, η τότε ΠΥΡΚΑΛ, ανέπτυξε δύο πολύ αξιόλογα πυρομαχικά της κατηγορίας, το GRM20 για τον όλμο των 4,2 ιντσών και το GRM49 και την βελτιωμένη έκδοση GRM49CΒB, για τα πυροβόλα 155 χλστ. Απαιτήθηκαν πολλά χρόνια και χρήματα για την ανάπτυξη των εν λόγω πυρομαχικών και μόλις τέθηκαν οι πρώτες παραγγελίες στα τέλη της δεκαετίας του 1990, για σχετικώς μικρές ποσότητες, κάποιοι είχαν την φαηνή ιδέα να απαγορεύσουμε στον… εαυτό μας επιπλέον προμήθειες.
Ήταν η εποχή που προχωρούσαν οι ζημώσεις για την υπογραφή της συνθήκης απαγορεύσεως των όπλων διασποράς, για ανθρωπιστικούς λόγους. Το εκπληκτικό είναι ότι ενώ η Ελλάδα δεν προσχώρησε στην συνθήκη του Όσλο που υπεγράφη στις 3 Δεκεμβρίου 2008 από αριθμό χωρών, δεν προέβη έκτοτε στην προμήθεια ή παραγωγή αναλόγων όπλων… Το αποτέλεσμα είναι η επένδυση που έγινε στην Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία να πάει κυριολεκτικώς χαμένη, αφού πέραν των αρχικών προμηθειών GRM20 και GRM49CBB, δεν υπήρξε συνέχεια, ούτε φυσικά εξαγωγές.
Το “κενό” καλύπτουν βομβιδοφόρα βλήματα πυροβολικού των 203 χλστ. για τα οβιδοβόλα Μ110Α2 ωστόσο, ο συγκεκριμένος τύπος αυτοκινούμενου πυροβόλου δεν θεωρείται σήμερα ιδιαίτερα υψηλής επιβιωσιμότητος, επειδή έχει χαμηλό ρυθμό βολής και μικρότερο βεληνεκές σε σχέση με το Μ109 των 155 χλστ. που αποτελεί σήμερα τον κορμό του ελληνικού Πυροβολικού Μάχης. Εικάζουμε ότι για ευνόητους λόγους, στην εκπαίδευση καταναλώνονται αυστηρώς βομβιδοφόρα πυρομαχικά των 203 χλστ. ενώ τα ανάλογα των 155 χλστ. και 4,2 ιντσών, διατηρούνται για περίοδο επιχειρήσεων. Η πραγματικότητα αυτή σημαίνει πρακτικώς ότι επειδή κάποια στιγμή θα εξαντληθούν τα προς κατανάλωση βομβιδοφόρα πυρομαχικά των 203 χλστ. η άμυνα, κυρίως των νήσων για την αντιμετώπιση τουρκικής αμφιβίου αποβατικής ενεργείας, θα υστερεί επειδή δεν θα υπάρχουν διαθέσιμα επαρκή πυρομαχικά της κατηγορίας αυτής για το Πυροβολικό αλλά και για τα ισχυρότερο όπλο του Πεζικού, που αυτή την στιγμή είναι ο όλμος 4,2 ιντσών.
Η αντιφατική στάση της Ελλάδος, ως προς το συγκεκριμένο θέμα, πρέπει κάποτε να σταματήσει. Όταν το 2008 ελήφθη η απόφαση διακοπής της προμήθειας όπλων διασποράς, με αποτέλεσμα και τον τερματισμό της προμήθειας πυρομαχικών GRM20 και GRM49CBB, το παρασκήνιο βοούσε ότι επρόκειτο για τυπική περίπτωση εξυπηρετήσεως συμφερόντων. Η απόφαση διακοπής των προμηθειών ελήφθη από τον τότε υπεύθυνο των εξοπλισμών, χωρίς μάλιστα να λάβει γνώση ο ΥΕΘΑ, με σκοπό την “προώθηση” άλλων τύπων πυρομαχικών τα οποία, καθίσταντο αυτομάτως πλέον αναγκαία για την αναπλήρωση του κενού που άφηναν τα βομβιδοφόρα πυρομαχικά. Άνοιγε δηλαδή ο δρόμος για προμήθειες “έξυπνων” πυρομαχικών από ξένους οίκους…
Μπορούμε σήμερα να κάνουμε κάτι; Επί της ουσίας, εφόσον το Πυροβολικό και το Πεζικό στερούνται επαρκών ποσοτήρων βομβιδοφόρων πυρομαχικών 4,2 ιντσών και 155 χλστ., είναι προφανής η ανάγκη επιπλέον προμηθειών. Τυπικώς, εφόσον η Ελλάδα δεν έχει υπογράψει την σύμβαση του Όσλο, δεν αντιμετωπίζει κάποιο ζήτημα εάν θέσει νέες παραγγελίες. Αλλά ακόμη και αν ορισμένοι φοβούνται ενστάσεις για δήθεν παραβίαση της συνθήκης του Όσλο, υπάρχει λύση. Το όλο ζήτημα κατά των όπλων διασποράς τέθηκε λόγω των μεγάλων απωλειών σε αμάχους που προκαλούνται από διάσπαρτα μη εκραγέντα υποπυρομαχικά (βομβίδα/ νάρκες) σε χώρες που γνώρισαν πολεμικές συγκρούσεις μεγάλης κλίμακος (Λάος, Αφγανιστάν κ.λπ.). Επρόκειτο δηλαδή για ένα θέμα ανθρωπιστικής φύσεως. Η Ελλάδα όμως, δεν ανήκει σε μια τέτοια κατηγορία χωρών ενώ επικαλείται ευθέως τους κινδύνους εθνικής ασφαλείας που αντιμετωπίζει από την Τουρκία. Πέραν αυτού, το ίδιο το ανθρωπιστικής φύσεως ζήτημα της απωλείας αμάχων από μη εκραγέντα υποπυρομαχικά, ακυρώνεται άμεσα στην περίπτωση της εκτελέσεως πυρών εναντίον θαλασσίων στόχων. Τα όποια μη εκραγέντα βομβίδια, καταλήγουν στον βυθό και δεν αποτελούν κίνδυνο για κανέναν. Επιπλέον, από πλευράς τεχνολογίας, τα ελληνικής παραγωγής GRM20 και GRM49 έχουν επιδείξει ποσοστό κακής λειτουργίας, δηλαδή μη ενεργοποιήσεως των υποπυρομαχικών, σε ποσοστό μικρότερο του 1%. Ακόμη δηλαδή και σε βολές στην ξηρά, δεν παρέμεναν μη εκραγέντα ενεργά βομβίδια.
Θέλουμε να έχουν οι φρουρές στα νησιά μας έναν “πολλαπλασιαστή ισχύος” σε επαρκή αποθέματα, για την αντιμετώπιση μιας επιθετικής ενεργείας στο Αιγαίο;
Θέλουμε να ενισχύσουμε την Αποτροπή;
Θέλουμε να μην αφήσουμε τίποτα στην τύχη;
