Οι τελευταίες συγκρούσεις στην Δημοκρατία του Αρτσάχ, ανέδειξαν σειρά διαπιστώσεων, διδαγμάτων και αξιόλογων παρατηρήσεων για τον τρόπο μάχης των δύο αντιμαχομένων. Ενώ όμως το ενδιαφέρον επικεντρώνεται, δικαιολογημένα άλλωστε, σε μεγάλο βαθμό στα οπλικά συστήματα που χρησιμοποιούν οι δύο πλευρές, κάποιες φορές έχει ενδιαφέρον να στεκόμαστε και σε μικρές λεπτομέρειες.
Ας δούμε λοιπόν την εμφάνιση του μέσου Αρμενίου στρατιώτη.
Λοιπόν, αυτός ο πτωχός στρατός, έχει προσπαθήσει να εφοδιάσει καλά τους στρατιώτες του. Φαίνεται, ότι τουλάχιστον έχει καταβληθεί προσπάθεια να γίνει το καλύτερο δυνατόν. Παρατηρούμε ευρεία χρήση αλεξίθραυσμων γιλέκων διαφόρων τύπων, που έχουν όμως τον χρωματισμό της χρησιμοποιουμένης παραλλαγής. Βασικό αυτό, διότι στον Ελληνικό Στρατό τα στελέχη υποχρεώνονται σε μεγάλο βαθμό να αγοράζουν με προσωπική τους δαπάνη υλικά από το εμπόριο, με αποτέλεσμα, συχνά να παρουσιάζουν -δικαιολογημένα- χρωματικές διαφορές.
Επίσης, η στολή εκστρατείας του Αρμενικού Στρατού, ως προς το σχέδιο παραλλαγής, μοιάζει πολύ στις αποχρώσεις με την “ψηφιακή” παραλλαγή που είχε παρουσιάσει ο Ελληνικός Στρατός το 2010, συν μία πολύ μικρή προσθήκη μαύρων κηλίδων. Κάτι ανάλογο υπάρχει και στα διακριτικά τους, με το οπλόσημο στον δεξιό γιακά και τον βαθμό στον αριστερό, δείγμα και αυτό μάλλον της ελληνικής επιδράσεως.
Τέλος, άλλα κράνη είναι σύγχρονα τύπου κέβλαρ και άλλα μεταλλικά, παλαιά ρωσικού τύπου αλλά και αυτό δείχνει ότι στο μέτρο του δυνατού, οι Αρμένιοι προσπαθούν να εφοδιάσουν τους στρατιώτες με ό, τι μπορούν, Προφανώς βρίσκεται σε εξέλιξη μια προσπάθεια αντικατάστασης του παλαιού μεταλλικού κράνους με σύγχρονο.
Επιπλέον, οι εξαρτύσεις μάχης του Αρμενίου στρατιώτη είναι ενδιαφέρουσες διότι δεν είναι οι απλές παλαιές σοβιετικές αλλά βελτιωμένες τύπου γιλέκου, με φυσιγγιοθήκες στο στήθος αλλά προφανώς και με θήκες για προσθήκη αντιβαλλιστικών πλακών στην πλάτη και στον θώρακα. Η πρόνοια για μεταφορά αντιβαλλιστικών πλακών, δείχνει ότι υπάρχει μέριμνα για τα στοιχειώδη ως προς την προστασία – θωράκιση του απλού πεζού μαχητού. Ενδιαφέρον είναι και το γεγονός ότι μεγαλύτερης ηλικίας άνδρες, προφανώς επιστρατευθέντες, φέρουν την νέου τύπου εξάρτυση, γεγονός που φανερώνει μια τυποποίηση που έχει περάσει και σε επίπεδο εφεδρείας. Τουλάχιστον σε έναν βαθμό.
Τελικά, αν ακόμη και η Αρμενία μπορεί και παρουσιάζει μία αξιοπρεπή εμφάνιση πολεμιστών -έστω να υποθέσουμε ότι πρόκειται για επιλεγμένα τμήματα για θέματα προπαγάνδας- εμείς τι εικόνα προβάλουμε για τον Έλληνα μέσο στρατιώτη, σε επίπεδο απλών μαχητών; Ως προς τα δύο βασικά ατομικά υλικά, ούτε καν κράνη κέβλαρ για όλους δεν υπάρχουν ενώ η εξάρτυση μάχης είναι σχεδιαστικής αντιλήψεως του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου…
