Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Τα ελληνικά ΜΜΕ, ίσως να έχουν “τρελλαθεί” περισσότερο από τα τουρκικά, με την τουρκική άσκηση ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ 2019, που ξεκίνησε σήμερα και θα περατωθεί στις 8 Μαρτίου. Πρόκειται για την μεγαλύτερη άσκηση στην ιστορία του Τουρκικού Ναυτικού, με συμμετοχή 103 πολεμικών πλοίων και ανάπτυξη σε τρεις διαφορετικούς θαλάσσιους χώρους: Εύξεινο, Αιγαίο και Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Δεν χρειάζεται να αναλυθούν οι λόγοι για τους οποίους αποφασίσθηκε η εκτέλεση της ασκήσεως στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Από την ονομασία και μόνο που της δόθηκε, καθίσταται αντιληπτό ότι συμβαδίζει απολύτως με την διεκδίκηση ΑΟΖ στην περιοχή μεταξύ Κύπρου και Δωδεκανήσου – Κρήτης.
Έχουν ακουστεί πολλά βεβαίως για το αξιόμαχο των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος του 2016 και τις εκτεταμένες “εκκαθαρίσεις” στελεχών. Έλληνας δημοσιογράφος δε, υποστηρίξε ότι αυτές θα χρειαστούν ακόμη και 30 χρόνια για να συνέλθουν… Οι επιπόλαιες προσεγγίσεις, που φθάνουν σε βαθμό ανευθυνότητος, παραβλέπουν ότι από το 2016 οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν εκτελέσει επιτυχώς επιχειρήσεις στην Συρία, τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής στην Κύπρο δεν επηρεάζονται αλλά ενισχύονται ενώ ο Τουρκικός Στρατός συγκροτεί διαρκώς νέες ταξιαρχίες καταδρομών.
Οι στρατιωτικοί που καλλιεργούν τον “εφησυχασμό”, με διαρροές πληροφοριών προς δημοσιογράφους για δομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, θεωρούν προφανώς ότι με αυτό τον τρόπο “ενημερώνεται” η κοινή γνώμη και καθησυχάζονται οι όποιες ανησυχίες ενώ αντιμετωπίζεται το πρόβλημα ηττοπαθείας που υπάρχει κίνδυνος να καταβάλει τον Ελληνισμό. Κάνουν όμως ένα λάθος.
Επειδή η Τουρκική Αεροπορία και το Τουρκικό Ναυτικό κυρίως, αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα σε στελέχη, δεν σημαίνει ότι έχουν καταρρεύσει κιόλας. Ίσως δε να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με τις “παρατημένες” δικές μας αεροπορικές και ναυτικές δυνάμεις, λόγω ελλιπούς συντηρήσεως και υποεπανδρωμένων πληρωμάτων.
Αν ρίξουμε μια ματιά στα 103 τουρκικά πολεμικά που θα λάβουν μέρος στην άσκηση, βλέπουμε ότι εξ αυτών, οι κύριες μονάδες μάχης είναι οι εξής 42: 13 φρεγάτες, 6 κορβέτες, 16 ΤΠΚ και 7 υποβρύχια.
Στις φρεγάτες, 13 επί συνόλου 16, δεν είναι άσχημα, ιδίως από την στιγμή που πρόκειται για εκσυγχρονισμένες και φέρουν (οι 8 εξ αυτών) SM-1MR ενώ το ΠΝ περιορίζεται σε 13 φρεγάτες, εκ των οποίων 6 μόνο έχουν υποβληθεί σε περιορισμένη αναβάθμιση.
Στις 6 κορβέτες, μόνο οι 3 είναι σύγχρονες τύπου MILGEM και υπολογίζονται. Επειδή δε έχουν ικανότητες φρεγάτας, ενισχύουν σοβαρά την αναλογία εις βάρος του ΠΝ.
Οι 16 ΤΠΚ, επίσης δεν είναι άσχημη “επίδοση” διαθεσιμότητος, εφόσον το σύνολο ανέρχεται σε 19. Εμείς διαθέτουμε 17, εκ των οποίων οι 5 Super Vita θεωρούνται κορυφαίες.
Τα 7 υποβρύχια, επί συνόλου 12, είναι ένα μέτριο ποσοστό πράγματι. Εμείς διαθέτουμε 11, εκ των οποίων 5 ανωτέρων επιδόσεων, με αναερόβια πρόωση.
Όλα τα ανωτέρω, είναι “θεωρητικά”. Σε επίπεδο εντυπώσεων και η Ελλάδα αν ήθελε, θα μπορούσε να εκτελέσει άσκηση ταυτοχρόνως σε Κύπρο, Αιγαίο, Κρητικό και Ιόνιο, ενώ σε απόλυτο επίπεδο αριθμών, υφίσταται μία σχετική ισορροπία. Το θέμα όμως μεταξύ των δύο στρατευμάτων, είναι η ποιότητα και σε τελική ανάλυση, ποιος αντίπαλος εκ των δύο, έχει δεχθεί μεγαλύτερο πλήγμα για διαφορετικούς λόγους: οι σκούροι, που έχουν χάσει μερικές χιλιάδες στελέχη αλλά ναυπηγούν διαρκώς σύγχρονα πολεμικά ή εμείς που έχουμε “παρατήσει” τον Στόλο και δεν έχουμε καν σύγχρονες τορπίλες για τα πλέον σύγχρονα υποβρύχια στην Ανατολική Μεσόγειο;
Ποιο λάθος κάνουν λοιπόν, όσοι προσπαθούν να υποβαθμίσουν το εχθρό στα μάτια της κοινής γνώμης; Προβληματική αεροπορία και ναυτικό από πλευράς εχθρού, “ερμηνεύεται” σε αδυναμία του εχθρού να αποδυθεί σε καθολική σύρραξη υψηλής εντάσεως με την Ελλάδα. Αλλά η Τουρκία δεν χρειάζεται να κηρύξει πόλεμο στην Ελλάδα για να υποχωρήσει αυτή άτακτα, όπως φάνηκε το 1974 ή το 1996, περίοδοι που η Ελλάδα διέθετε αξιολογότατη αεροναυτική ισχύ. Αρκεί μία κρίση με συμμετοχή μικρού μεγέθους δυνάμεων και κυρίως επιλέκτων τμημάτων σε περιορισμένο νησιωτικό χώρο και καταστροφικοί πολιτικοδιπλωματικοί χειρισμοί από πλευράς ελληνικών κυβερνήσεων, για να υποστεί ο Ελληνισμός μια τεραστίων διαστάσεων ήττα. Η κρίση των Ιμίων και η ανάδειξη της υψηλής πολιτικής σημασίας μικρονήσων και νησίδων με ασήμαντη στρατιωτική αξία, άνοιξε ένα νέο προνομιακό πεδίο δράσεως για τον εχθρό, ο οποίος με συμμετοχή και μόνο ειδικών μονάδων, αν το αποφασίσει, θα έχει το πλεονέκτημα και μπορεί να εξασφαλίσει στρατηγικής σημασίας νίκη.
ΟΚ λοιπόν, λέμε ότι δεν έχουμε χρήματα για να αγοράσουμε τα αεροπλάνα ή τις φρεγάτες που θα θέλαμε, ούτε για να συντηρούμε σωστά την αεροπορία και έναν Στόλο 41 κύριων πολεμικών μονάδων. Παρόλο που πρόκειται για “κουκιά μετρημένα”, οι κυβερνώντες αποδεδειγμένως δεν συγκινούνται. Οι απέναντι βλέπουν στην ναυτική ισχύ μια “Γαλάζια Πατρίδα”, οι δικοί μας εδώ βλέπουν απλώς “θαλασσιές χάντρες”. Αλλά εάν οι πολιτικοί δεν ασχολούνται, μήπως η στρατιωτική ηγεσία μπορεί να δει τίποτα πιο πέρα από τις “θαλασσιές χάντρες” στο Αιγαίο; Έχει κάνει κάτι αποφασιστικό και στοχευμένο για ποιο “φθηνά” πράγματα, στο οικοδόμημα; Όπως επί παραδείγματι η ενίσχυση και η βελτίωση του εξοπλισμού και μέσων των δυνάμεων αντιδράσεως – εφεδρείας – αυτοκτονίας – εκδικήσεως – σωτηρίας ή όπως αλλιώς θέλουν να αποκαλούν οι αντικαταδρομείς αυτούς που θα έχουν τον πρώτο λόγο σε μια κρίση και σε επιχειρήσεις χαμηλής εντάσεως;
