Γράφει ο Πέτρος Σαββίδης*
Δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σύντομα βίντεο και φωτογραφίες από συμπλέγματα χαρακωμάτων και υπόγειες οχυρώσεις του Ουκρανικού Στρατού σε διάφορες τοποθεσίες του μετώπου καθώς και προετοιμασμένη θέση βολής αυτοκινούμενου πυροβόλου 155 χιλ. σε εκσκαφή κάτω από το έδαφος.
Η “ανάλυσή” τους από τα στρατιωτικά επιτελεία της Ελλάδας και της Κύπρου, θα πρέπει να προκαλεί προβληματισμό για την σκοπιμότητα των αμυντικών έργων, αφού όπως είναι γνωστό το σύγχρονο δόγμα επιχειρήσεων, μέχρι πρόσφατα, βασιζόταν στον αγώνα συνδυασμένων όπλων (combined arms) δηλαδή την αξιοποίηση των Τεθωρακισμένων και Μηχανοκίνητων δυνάμεων ελιγμού, με την υποστήριξη του αυτοκινούμενου πυροβολικού μάχης και εναέριων, επανδρωμένων ή μη, μέσων, για την καταστροφή των εχθρικών δυνάμεων.
Η ιδέα της ισχυρά οργανωμένης αμυντικής τοποθεσίας έχει εγκαταλειφθεί προ εικοσιπενταετίας, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο (στην Προκεχωρημένη Γραμμή Άμυνας) υπέρ του “σύγχρονου” δυτικού δόγματος της Κινητής ή Συνδυασμένης Άμυνας· δηλαδή των επιθετικών – αμυντικών ελιγμών των τεθωρακισμένων – μηχανοκίνητων κλιμακίων ελιγμού, με την υποστήριξη πυροβολικού – αεροπορίας, για την αντιμετώπιση των επιθετικών ενεργειών και των εισχωρήσεων του αντιπάλου στο φίλιο έδαφος.
Ένα από τα πολλά συμπεράσματα που εξάγονται από την συνεχιζόμενη σφαγή στην Ουκρανία, είναι η κατάρρευση των γνωστών δυτικών δογμάτων επιχειρήσεων, σε μια σύγκρουση που χαρακτηρίζεται από παρατεταμένη σφοδρότητα και καταστροφικότητα, δηλαδή αγώνα μέχρι εσχάτων, για προστασία του ΕΘΝΙΚΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ αλλά και της ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΙΜΗΣ.
Η μαζική υιοθέτηση αυτοσχέδια οπλισμένων drone επίθεσης (FPV) διαφόρων τύπων (micro και mini drone) και Περιφερόμενων Πυρομαχικών (Loitering Munitions), αναδείχθηκε σε αναπάντεχο συντελεστή ισχύος στο σημερινό πεδίο, στο οποίο η επιβιωσημότητα των χερσαίων τμημάτων, αλλά και των κύριων οπλικών συστημάτων (Τεθωρακισμένα, Μηχανοκίνητα, Πυροβόλα, Κατευθυνόμενα Βλήμα, Αντιαεροπορικά), καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη ή αδύνατη, εξαιτίας της μεγάλης καταστροφικότητας της σύγκρουσης και της επιμονής των αντιπάλων. Σχεδόν κανένα μέσο ελιγμού των Όπλων των Τεθωρακισμένων και του (Μηχανοκίνητου) Πεζικού όπως και υποστήριξης (Πυροβολικού) δεν δύναται να επιβιώσει πλέον στο σημερινό θανατηφόρο πεδίο της μάχης, όπου κρίνεται η ασφάλεια και η στρατηγική ύπαρξη ενός κράτους, όταν και οι δύο αντίπαλοι είναι αποφασισμένοι να επιβάλουν την θέλησή τους στον εχθρό και έχουν πλήθος φθηνών κατευθυνόμενων όπλων (FPV, Περιφερόμενα Πυρομαχικά κ.λπ.).
Η σφοδρότητα της ρωσοουκρανικής σύγκρουσης έγκειται στο γεγονός ότι μετά την εξάντληση των “παραδοσιακών” τακτικών μάχης, λόγω δράσης υπερσύγχρονων οπλικών συστημάτων, όπως Α-Τ πύραυλοι 5ης γενιάς και κατευθυνόμενα βλήματα πυροβολικού για προσβολές ακριβείας – σημειακών στόχων του αντιπάλου και μάλιστα πέραν του οπτικού ορίζοντα (BLOS), κατά τις οποίες καταστράφηκαν ή αποδεκατίστηκαν τα κλιμάκια ελιγμού των δύο αντιπάλων, οι εμπλεκόμενοι, κάθε άλλο παρά τυχαία, στράφηκαν σε πρωτόγονες τακτικές, μερικές από τις οποίες ανάγονται στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δηλαδή αμυντικοί αγώνες με οργάνωση του εδάφους που περιλαμβάνει αντιαρματικές τάφρους, κωλύματα από σκυρόδεμα (dragon’s teeth) και αντιαρματικά ναρκοπέδια, για καθυστέρηση ή ανακοπή ταχείας προέλασης των εχθρικών δυνάμεων. Επίσης, δημιουργήθηκαν από τον κατά βάση αμυνόμενο, τους Ουκρανούς, ισχυρά οργανωμένες αμυντικές τοποθεσίες για παρατεταμένο αγώνα μέχρι εσχάτων, αφού η προστασία του εθνικού εδάφους κρίθηκε ως προτεραιότητα.
Η σταδιακή μετατροπή του επιχειρησιακού θεάτρου σε στατικό πόλεμο φθοράς (war of attrition), εξαιτίας των εκατέρωθεν βαρύτατων απωλειών μεταξύ των δύο πλευρών και της συνεχούς καταστροφής κύριου υλικού χωρίς την δυνατότητα ταχείας αναπλήρωσης, οδήγησε υποχρεωτικά στην υιοθέτηση ανορθόδοξων ή πρωτόγονων τακτικών και μεθόδων για αποτροπή κατάρρευσης του μετώπου, αφού το διακύβευμα είναι: ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΑΙΣΧΑΤΩΝ ΓΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ Ή ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΟΝ ΕΧΘΡΟ.
Τα συμπεράσματα από την ρωσοουκρανική σύγκρουση θα έπρεπε να προβληματίσουν σοβαρά τις πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες της Ελλάδας και της Κύπρου, οι οποίες έχουν απαξιώσει πλήρως την ιδέα της ΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ υπέρ της αντιμετώπισης του εχθρού διά αντεπιθέσεων των δυνάμεων ελιγμού, οι οποίες όμως, στο σύγχρονο επιχειρησιακό πεδίο, όπως όλα δείχνουν, αναμένεται να καταστραφούν από τις πρώτες ώρες ή μέρες της σύγκρουσης, εξαιτίας της αφθονίας του εχθρού σε οπλικά συστήματα κάθε τύπου. Ο εχθρός έχει αναπτύξει μη επανδρωμένα, εξοπλισμένα και μη, αεροχήματα, τα οποία μπορούν να επιτηρούν το πεδίο ημέρα και νύκτα και δύνανται να στοχοποιούν με ακρίβεια τις φίλιες δυνάμεις ελιγμού, με εξουθενωτικά πυρά ακριβείας πυροβολικού και συστημάτων ΕΜΕΑ ή Περιφερόμενων Πυρομαχικών, τα οποία ήδη η Τουρκία παράγει σε σημαντικούς αριθμούς χωρίς τεχνολογικούς ή οικονομικούς περιορισμούς. Το δε εθνικό ιδεολόγημα, κυρίως της πολιτικής ηγεσίας, περί ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ (ΕΕ – ΝΑΤΟ) ΚΑΙ ΟΛΙΓΟΩΡΗΣ Η ΟΛΙΓΟΗΜΕΡΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ, είναι περισσότερο εθνικός πόθος παρά εθνική πραγματικότητα.
Εξέλιξη και τακτικές των αντιαεροπορικών FPV εναντίον των ρωσικών UAV
