Με αφορμή μια ρύθμιση νομοσχεδίου που αναφέρθηκε στη χθεσινή ομιλία του κ. ΥΕΘΑ σχετικά με την εκπλήρωση ενός “χρόνιου αιτήματος”, όπως αναφέρθηκε, των Υπαξιωματικών προελεύσεως ΕΜΘ, για την δυνατότητα προαγωγής τους σε Ανθυπολοχαγούς εν ενεργεία, μου ήρθαν κάποιες σκέψεις.
Αυτή η κίνηση, εμφανίζει ως δεδομένο πως όλα τα στελέχη “κυνηγούν” την βαθμολογική εξέλιξη. Είναι όμως έτσι; Και αν είναι όντως έτσι, γιατί να είναι; Γιατί να θέλει ένας Υπαξιωματικός μη παραγωγικής σχολής, ακόμη και στο τέλος της θητείας του, να γίνει αξιωματικός; Γιατί να είναι “αίτημα” και μάλιστα χρόνιο;
Προσπαθώντας να βρούμε απάντηση σε αυτό, καταρχάς αντιλαμβανόμαστε πως οι Υπαξιωματικοί δεν είναι ευχαριστημένοι με την κατηγορία των οπλιτών στην οποία ανήκουν. Εδώ που τα λέμε όμως, δεν έχουν άδικο.
Δυστυχώς η δομή του ΕΣ είναι τέτοια, που δεν αφήνει περιθώρια εξέλιξης στους Υπαξιωματικούς μη παραγωγικών σχολών. Είτε είναι ΕΜΘ, είτε είναι οι ασφαλώς πολυπληθέστεροι ΕΠΟΠ. Η γενική εικόνα που επικρατεί, είναι ότι οι Υπαξιωματικοί ειναι κυρίως οι χειρωνάκτες του Στρατεύματος και οι υπηρέτες βοηθοί των γραφείων. Σε αυτό πρέπει βεβαίως να προσθέσουμε το γεγονός πως πάρα πολλοί από αυτούς λόγω των γνωστών «υπηρεσιακών αναγκών» απασχολούνται μακριά από τις ειδικότητές τους, απέχοντας από τον τομέα εξειδίκευσής τους.
Μεγάλο βάρος και δύστυχη αλήθεια, είναι πως η συμμετοχή τους σε δράσεις – εκπαιδεύσεις – σχολεία εξωτερικού είναι σχεδόν μηδενική, ακόμη και όταν μιλάμε για περιπτώσεις που αφορούν καθαρά τεχνικούς τομείς. Γενικότερα για το εξωτερικό, επικρατεί η πεποίθηση πως κάθε μια επίσκεψη εκεί, ισούται με “διακοπές”. Και ας μην ξεχνάμε πως οι ευκαιρίες αυτές περνάνε από το ΓΕΕΘΑ στο ΓΕΣ και κατόπιν στις Διευθύνσεις (Εκπαιδεύσεως, Όπλων – Σωμάτων) και σε κάθε ένα στάδιο φιλτράρονται οι περιπτώσεις “φιλέτα” και συνεχίζουν τα ρέστα για τους από κάτω. Μέχρι λοιπόν να φτάσουμε στους Υπαξιωματικούς μη παραγωγικών σχολών, δεν έχει μείνει τίποτε.
Όλα αυτά δυστυχώς σφραγίζονται με την εξαιρετικά άσχημη νοοτροπία που έχουν οι Αξιωματικοί για τους Υπαξιωματικούς. Από την μεριά τους, οι Υπαξιωματικοί βιώνουν την πλήρη απαξίωση, η οποία σκανδαλίζει εξαιρετικά άσχημα συναισθήματα για το σώμα των Αξιωματικών εφόσον αισθάνονται ότι είναι «έξω από το παιχνίδι». Αν και μονίμως στις συγκεντρώσεις και τις ομιλίες παίρνουν «μπράβο» και «συγχαρητήρια» για την απόδοσή τους, το φιλότιμό τους, «παράγοντας έργο μη φειδόμενοι χρόνου και κόπου», ουσιαστικά βιώνουν την απαξίωση. Δεν γίνονται ουσιαστικοί αποδέκτες σεβασμού. Δεν αμείβονται εξελικτικά. Γιατί ο Υπαξιωματικός δεν είναι κληρωτός στρατιώτης ώστε να αμειφθεί ηθικά με άδειες και απαλλαγές, με δυο-τρεις μέρες ξεκούραση.
Ο Υπαξιωματικός χρειάζεται να αισθανθεί σημαντικός, απαραίτητος, να εξελιχθεί. Με την είσοδο των ΕΠΟΠ στο Στράτευμα και ειδικά με τις τελευταίες τρεις – τέσσερις σειρές, είδαμε να κατατάσσονται σαν ΕΠΟΠ άνθρωποι πτυχιούχοι ΑΕΙ-ΤΕΙ, με άριστες γνώσεις σε Η/Υ και ξένες γλώσσες. Και ο ΕΣ τους έκανε σκοπούς, συντηρητές εγκαταστάσεων και χειρωνάκτες εργάτες. Κατόπιν της βασικής εκπαιδεύσεως και της εκπαιδεύσεως ειδικότητας, έμειναν στάσιμοι! Την ίδια στιγμή που συνάδελφοί τους από διάφορους στρατούς του εξωτερικού (και θα εκπλαγείτε από πόσους στρατούς, που στο μυαλό μας θεωρούμε «φτωχούς») γυρνούν από χώρα σε χώρα και εκπαιδεύονται, γεμίζουν εμπειρίες, φορτίζονται θετικά, αλλάζουν παραστάσεις, εξοικειώνονται με την νοοτροπία και τις ορολογίες των στρατών του ΝΑΤΟ, οι Έλληνες συνάδελφοί τους κλεισμένοι μέσα στον θόλο του ΕΣ, στερούνται όλων αυτών σε μια μονοτονία που όχι μόνο τους απαξιώνει, αλλά εν τέλει τους φθείρει και τους καθηλώνει εγκεφαλικά. Καταντούν άνθρωποι δυσκίνητοι σε συνεργασία, θύματα μιας καταστρεπτικής ρουτίνας που όσο συνεχίζεται, τόσο θα μεγαλώνει το χάσμα με τους Αξιωματικούς.
Δεν τους ανατίθενται εργασίες του επιπέδου τους, παρά μόνο εργασίες ρουτίνας που για να φέρουν ακόμη και αυτές εις πέρας, θα πρέπει να είναι σε μια μόνιμη τηλεφωνική επαφή με κάποιον Αξιωματικό ώστε να παίρνουν συνεχώς οδηγίες μη τυχόν και κάνουν κάτι που δεν θα είναι αρεστό, κινδυνεύοντας να τιμωρηθούν! Φέρνοντας όλη αυτή την κατάσταση σε ενα θέατρο επιχειρήσεων, φανταστείτε τα προβλήματα που δημιουργούνται.
Αντί λοιπόν να ενεργοποιήσουμε, να ξυπνήσουμε τους Υπαξιωματικους, να τους δραστηριοποιήσουμε και να τους εκπαιδεύσουμε, να τους εξελίξουμε και να τους κάνουμε να νιώσουν σημαντικοί και χρήσιμοι, η Υπηρεσία τους πετάει το τυράκι προς το τέλος της θητείας τους σαν κάποια (;) ανταμοιβή. Να έλα, γίνε κι εσύ ένας απο εμάς, τους «γαλαζοαίματους», τώρα που «μεγάλωσες», αφού ήσουν «καλό παιδί».
Και φυσικά δεν θα τύχουν ίδιας αντιμετώπισης, αφού οι ίδιοι Αξιωματικοί των παραγωγικών σχολών θα τους δουν σαν «ξένο σώμα», και σαν ανθρώπους που διεκδικούν κομμάτι από «πίτα που δεν τους ανήκει». Και αν χρειαστεί αυτοί οι άνθρωποι ως χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί να διοικήσουν τμήματα σε επιχειρήσεις, γιατί αυτή θα είναι πλέον η αρμοδιότητά τους, μπορούμε όλοι να σκεφτούμε τα όσα τραγικά θα συμβούν εφόσον στερούνται εμπειριών διοικήσεως και δεν έχουν εθιστεί στην ανάληψη πρωτοβουλιών.
Το πρόβλημα είναι υπαρκτό, και με το επίπεδο των Υπαξιωματικων ανώτερο από ποτέ, είναι καθαρά ορατό. Η προτεινόμενη “λύση” όμως, μόνο λύση δεν είναι. Είναι σκούπισμα κάτω απο το χαλί, είναι απλό τσιρότο σε βαθειά μολυσμένη πληγή. Η Ηγεσία θα πρέπει να σκεφτεί βαθειά, ουσιαστική θεραπεία, και όχι κάτι τόσο επιπόλαιο όσο αυτό που ακούσαμε εχθές.
Ένας Υπαξιωματικός
