Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Με την σύγχρονη ορολογία, η Ελλάδα του 1940 έναντι της υπερδυνάμεως Ιταλίας, δεν ήταν καν “near peer to peer” (σχεδόν ισάξιος) αντίπαλος από πλευράς ένοπλης ισχύος. Είχε άκρως υπολογίσιμες ένοπλες δυνάμεις αλλά πολύ υποδεέστερης ισχύος εν σχέσει με της Ιταλίας. Σε μια αναμέτρηση όμως σε απομακρυσμένο Θέατρο Επιχειρήσεων για την Ρώμη, οι συνθήκες καθιστούσαν τους δύο αντιπάλους “peer to peer” (ισάξιους). Και όντως, οι Έλληνες ανταπεξήλθαν επιτυχώς στην ιταλική εισβολή.
Αυτά ίσχυαν πλήρως και το 1974 στην Κύπρο, ασχέτως του ότι δεν το “είδαν” οι ηγέτες, ούτε επί του καθεστώτος Ιωαννίδη, ούτε επί της κυβερνήσεως εθνικής ενότητος υπό τον Καραμανλή.
Σήμερα η Ελλάδα έναντι της Τουρκίας, από αντίπαλος “peer to peer” (ισάξιος), διολισθαίνει σταδιακώς σε καθεστώς “near peer to peer” (σχεδόν ισάξιος) αντιπάλου, λόγω της χρόνιας παραμελήσεως των ενόπλων δυνάμεων, που έχουν φθάσει στο σημείο να δυσκολεύονται ακόμη και να συντηρήσουν το ήδη υπάρχον δυναμικό τους.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς “Μεταξάς” για να το αντιληφθεί αυτό. Απαιτείται να είναι “Μεταξάς” από πλευράς βουλήσεως ο υπεύθυνος κυβερνήτης, ώστε να διορθώσει ταχέως αυτή την κατάσταση που συνιστά μείζονα εθνική πρόκληση.
Όταν όμως η νέα κυβέρνηση της ΝΔ αναλαμβάνει και αμέσως ο ΥΕΘΑ σπεύδει να δηλώσει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αυξηθεί η στρατιωτική θητεία, τότε τι μήνυμα εκπέμπεται; Όταν πριν ακόμη εκπνεύσει το Οικονομικό Έτος 2019, η νέα κυβέρνηση σπεύδει να μειώσει κατά 48 εκατ. ευρώ τον αμυντικό προϋπολογισμό, τότε τι μπορεί να υποθέσει κανείς;
Στο προσχέδιο του Προϋπολογισμού για το Οικονομικό Έτος 2020, δεν υπάρχει ένδειξη περί αυξήσεως του αμυντικού προϋπολογισμού. Η ηγεσία στο ΥΠΕΘΑ, μόλις που τολμά να διαρρεύσει ορισμένες “σκέψεις” για συγκεκριμένα μέτρα, όπως η συστηματική πρόσληψη 1.000 ΕΠΟΠ ανά έτος σε διάστημα δεκαετίας, η αύξηση της θητείας στον Στρατό κατά 3 μήνες, η ενίσχυση της Εθνοφυλακής, η θεσμική παρέμβαση στο Σώμα των μονίμων υπαξιωματικών κ.λπ. Σε όλα αυτά, συνάντησε αντιδράσεις από το πλέον “παρδαλό” μπλοκ “ενδιαφερομένων”, που κινείται από τους επαγγελματίες συνδικαλιστές και συμπλεγματικούς ή στρατευμένους δημοσιογράφους, μέχρι την ιδεοληπτική αντιπολίτευση και το “απαθές” εσωτερικό της κυβερνήσεως, που ξέρει να εστιάζει μόνο στα Οικονομικά.
Υπάρχει λοιπόν “ελπίδα”; Εάν αυτή την αφήσουμε για λίγο, επειδή “πεθαίνει τελευταία”, ψυχρή αξιολόγηση των δεδομένων δεν επιτρέπει αισιοδοξία.
Η υποδούλωση όλων των προηγουμένων κυβερνήσεων στο λεγόμενο “πολιτικό κόστος”, που δεν επιτρέπει αύξηση της στρατιωτικής θητείας όπως ζητεί επιμόνως η στρατιωτική ηγεσία από το 2012, είναι μια σκληρή πραγματικότητα διότι η δραστική μείωση της θητείας δίχως ουσιαστική αναβάθμιση του ξεπερασμένου τρόπου εκπαιδεύσεως των κληρωτών, επιτάχυνε την πορεία των Ενόπλων Δυνάμεων προς το καθεστώς του “near peer to peer” αντιπάλου, έναντι των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων.
Η γήρανση των ΕΠΟΠ λόγω διακοπής του προγραμματισμού προσλήψεων, όταν ο εχθρός προβαίνει σε σοβαρή ενίσχυση του επαγγελματικού στοιχείου με χιλιάδες ανάλογες προσλήψεις ανά έτος, όπως και η δραστική μείωση των εισακτέων στις παραγωγικές σχολές των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, αποτελούν σήμα κατατεθέν της “νέας εποχής” που εισήλθε το Στράτευμα, ως ένα αριθμητικώς ατροφικό σύνολο έναντι ενός ευρώστου εχθρού.
Το εκδηλωθέν ενδιαφέρον της ηγεσίας για την Εθνοφυλακή, μόνο ως κίνηση απελπισίας μπορεί να εκληφθεί σε έναν στρατό του ΝΑΤΟ, επιβεβαιώνοντας την υποβάθμιση προς το επίπεδο του “near peer to peer” αντιπάλου.
Η τεχνολογική υστέρηση που παρατηρείται από το κλιμάκιο της Διμοιρίας μέχρι τα ανώτατα επίπεδα διοικήσεως, συγκριτικώς με τις νέες τεχνολογίες και όπλα που έχει εισαγάγει σε υπηρεσία ή σχεδιάζει να αποκτήσει ο εχθρός, επίσης συντελεί στην εικόνα του “near peer to peer” αντιπάλου.
Το ίδιο και η ανυπαρξία νέων “πολλαπλασιαστών ισχύος” στον Ηλεκτρονικό Πόλεμο και τον Κυβερνοπόλεμο εν σχέσει με τον εχθρό.
Το αυτό και στο επίπεδο των μειζόνων εξοπλιστικών προγραμμάτων, όπου η Τουρκική Αεροπορία αποκτά προβάδισμα τέτοιο με το επομένης γενεάς F-35, που ισοδυναμεί με ανατροπή της αεροπορικής ισχύος εις βάρος της Πολεμικής Αεροπορίας.
Όλα τα ανωτέρω, υποβαθμίζουν και την Αποτροπή. Αυτό το στοιχείο, σε συνδυασμό με τις όποιες εντυπώσεις δημιουργεί η παθητική και φοβική στάση των ελληνικών κυβερνήσεων, επιτρέπει αύξηση του κινδύνου “υποτιμήσεως” των ελληνικής ένοπλης ισχύος στην εκτίμηση του εχθρού, ενισχύοντας τον κίνδυνο να αποτολμήσει αυτός κάτι. Αυτό άλλωστε συνέβη και με την περίπτωση της Ιταλίας, που υποτίμησε την βούληση και την ισχύ της Ελλάδος για αντίσταση. Και μπορεί να εορτάζουμε σήμερα την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου ωστόσο, τουλάχιστον τότε ο Μεταξάς είχε φροντίσει έναντι του λαού του αλλά και των συμμάχων, να δείξει εμπράκτως ότι η ελληνική ένοπλη ισχύς αναβαθμίζεται. Οι σημερινοί ηγέτες, τι έχουν πράξει έναντι του ελληνικού λαού και των “συμμάχων”;
Δεν αρκεί να διακηρύττουμε ότι θα είμαστε εντελώς μόνοι σήμερα, εάν μας επιτεθεί η Τουρκία. Πρέπει να δείξουμε ότι το πιστεύουμε πραγματικά και στρεφόμαστε σε μια συνεπή προσπάθεια ανάλογη με αυτήν του Μεταξά. Να ανέλθει ως κυβερνητική προτεραιότητα η αναβάθμιση της ένοπλης ισχύος.
