Ενημέρωση της Βουλής για εξοπλιστικά – Μήπως είναι ξεπερασμένη η ανάθεση σε ξένο του Διεθνούς Εκπαιδευτικού Κέντρου στην Καλαμάτα;
Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Πραγματοποιήθηκε εχθές 21 Δεκεμβρίου η ενημέρωση των μελών της Ειδικής Διαρκούς Επιτροπής Εξοπλιστικών Προγραμμάτων & Συμβάσεων της Βουλής από τον ΥΕΘΑ Ν. Παναγιωτόπουλο σχετικώς με τρία υποπρογράμματα που προωθούνται προς γνωμοδότηση.
Επρόκειτο για:
- Την προμήθεια μεταχειρισμένων Τεθωρακισμένων Τροχοφόρων Οχημάτων Αναγνωρίσεως (ΤΤΟΑ) Μ1117 Guardian από τις ΗΠΑ για τον Ελληνικό Στρατό. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα προϋπολογισθέντος κόστους 50 εκατ. €. `
- Την Εν Συνεχεία Υποστήριξη (FOS) των μεταγωγικών αεροσκαφών C-27J Spartan της Πολεμικής Αεροπορίας. Πρόκειται για πρόγραμμα κόστους 55.723.670 € και τετραετούς διαρκείας.
- Τη δημιουργία Διεθνούς Εκπαιδευτικού Κέντρου Πτήσεων στην Καλαμάτα με τη μέθοδο της Χρηματοδοτικής Μισθώσεως.
Στην ενημέρωση επρόκειτο να παρουσιασθεί και το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού 38 μαχητικών αεροσκαφών F-16 Block 50 σε Block 52++, πλην όμως, σύμφωνα με πληροφορίες, προτιμήθηκε να μην γίνει αυτό στην παρούσα φάση, λόγω έντονων αντιδράσεων – ερωτημάτων που αναμένεται να θέσουν εκπρόσωποι των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Η υπόθεση προκαλεί ερωτηματικά και η κυβέρνηση ανέμενε ότι ήδη θα συναντούσε αντιδράσεις εχθές από την ενημέρωση για την ανάθεση στην ισραηλινή Elbit του προγράμματος Διεθνούς Εκπαιδευτικού Κέντρου Πτήσεων στην Καλαμάτα.
Ανεξαρτήτως των οικονομικών στοιχείων της προσφοράς της Elbit σε σύγκριση με την αντίστοιχη της καναδικής CAE, άπαντες αναγνωρίζουν ότι πρόκειται για μια πολιτική απόφαση της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία συμφωνήθηκε κατά την επίσκεψή του στο Ισραήλ. Επιχειρήματα που ακούγονται, ότι δήθεν η ανάθεση στους Ισραηλινούς θα φέρει Άραβες εκπαιδευόμενους στην Καλαμάτα, μόνο ως αστεία μπορεί να ακούγονται αφού κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι δεν θα έρχονταν Άραβες στην περίπτωση αναθέσεως του έργου στους Καναδούς. Το “πυροτέχνημα”, αποκαλύπτει προφανώς την έλλειψη πειστικών επιχειρημάτων από κυβερνητικής πλευράς, η οποία όλο και περισσότερο δείχνει ότι ρέπει σε αναθέσεις συμβάσεων σε ισραηλινές εταιρείες χωρίς όμως να εξασφαλίζεται οποιαδήποτε κρίσιμης σημασίας πρόσβαση σε υψηλές τεχνολογίες που θα μπορούσε να ωφελήσει την Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία και τις Ένοπλες Δυνάμεις γενικότερα.
Το θέμα όμως του Διεθνούς Εκπαιδευτικού Κέντρου Πτήσεων στην Καλαμάτα, πρέπει να εξετασθεί ως γενική σύλληψη προκειμένου να αντιληφθούμε την πραγματικότητα.
Αυτό που πρέπει να καταστεί σαφές, είναι ότι το πρόγραμμα προέκυψε από την αντίληψη της οικονομικής αδυναμίας τα προηγούμενα έτη, που δεν επέτρεπε την δυνατότητα καταρτίσεως προγράμματος προμήθειας ενός εκπαιδευτικού αεροσκάφους που θα αντικαθιστούσε τα παλαιά T-2 Buckeye. Έτσι, επιλέχθηκε η λύση της χρηματοδοτικής μισθώσεως που σήμαινε την ετήσια καταβολή ενός αποδεκτού τιμήματος, συνδυασμένη με την ικανοποίηση της ιδέας της Πολεμικής Αεροπορίας να μετεξελιχθεί η 120 Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρα στην Καλαμάτα, σε διεθνές εκπαιδευτικό κέντρο που θα έφερνε έσοδα από ξένους σπουδαστές.
Για τον λόγο αυτό, ενώ στους Κύριους Στόχους της Πολεμικής Αεροπορίας το 2017 ήταν η δημιουργία πολυεθνικού κέντρου εκπαίδευσης στην Καλαμάτα, για την παροχή πτητικής εκπαίδευσης σε Ιπταμένους και ως προς την κατάρτιση Υποπρογραμμάτων προωθείτο η αντικατάσταση των Τ-2 με Νέο Αεροσκάφος Προκεχωρημένης και Επιχειρησιακής Εκπαίδευσης (ΝΑΠΕΕ), το 2018 καταρτίσθηκε το Υποπρόγραμμα «Δημιουργία Διεθνούς Εκπαιδευτικού Κέντρου (ΔΕΚ) Πτήσεων στην Καλαμάτα με Χρηματοδοτική Μίσθωση» και “ξεχάσθηκε” το ΝΑΠΕΕ.
Μέχρι και το 2019, δύο υποψηφιότητες υπήρχαν για την 120 ΠΕΑ, μία της Lockheed Martin Canada και μία της CAE αλλά το υψηλό κόστος ανέστειλε τις εξελίξεις. Μέχρι που εμφανίσθηκαν οι Ισραηλινοί στο προσκήνιο και όλα προχώρησαν…
Το ερώτημα όμως είναι σαφές: εάν τα προηγούμενα έτη δεν υπήρχε δυνατότητα εξευρέσεως κονδυλίων για προμήθεια ΝΑΠΕΕ, γιατί τώρα που τα δεδομένα αυτά έχουν ανατραπεί, η κυβέρνηση ακολουθεί την “λύση πακέτο”; Η κυβέρνηση υπολογίζει βασίμως σε πλούσιο προϋπολογισμό εξοπλιστικών δαπανών για την διετία 2021-2022. Η προμήθεια μιας Μοίρας 15 αεροσκαφών Μ346 με κατάλληλες εκπαιδευτικές υποδομές σε προσομοιωτές πτήσεως και ένα αρχικό πακέτο FOS, εκτιμάται ότι δεν μπορεί να ξεπερνά σε κόστος τα 450 εκατ. €, τα οποία μπορούν να αποπληρωθούν ανέτως σε περίοδο επταετίας τουλάχιστον. Έργο μπορεί να δοθεί και πάλι στους φίλους Ισραηλινούς, που προσφέρουν προσομοιωτή πτήσεως για το Μ346.
Εάν σε αυτά συνυπολογισθούν δαπάνες για αποκατάσταση της επιχειρησιακής διαθεσιμότητος των Τ-6Α Texan II, όπως και δαπάνες για την δημιουργία νέων υποδομών στην 120 ΠΕΑ, αντιλαμβανόμαστε ότι με απολύτως εφικτό και λογικό κόστος το σχέδιο μελέτης και οργανώσεως του Διεθνούς Εκπαιδευτικού Κέντρου Πτήσεων μπορεί να υλοποιηθεί ως καθαρά εθνική υπόθεση χωρίς την υποχρέωση σε κανέναν ξένο. Άλλωστε ως τέτοιο, ξεκίνησε από το ΓΕΑ.
Η Μοίρα των Μ346 θα μπορεί σε περίπτωση εχθροπραξιών να υπολογίζεται στα εθνικά σχέδια, χάρη στις ιδιαίτερα υψηλές ικανότητες μεταφοράς πολεμικών φορτίων.
Η προσέλκυση ξένων εκπαιδευτών, επ’ ουδενί θα επηρεάζεται από την απουσία ξένων εμπλεκομένων στην οργάνωση.
Συνοπτικώς, η λύση της χρηματοδοτικής μισθώσεως που εφευρέθηκε ως λύση ανάγκης λόγω εξαιρετικά περιορισμένων αμυντικών προϋπολογισμών την τελευταία δεκαετία, με βάση τα νέα δεδομένα που εισήγαγε η κυβέρνηση είναι ξεπερασμένη. Η συνέχιση του προγράμματος σε αυτή την αντίληψη και η “αιφνίδια” επιλογή των Ισραηλινών, δεν ερμηνεύεται παρά μόνο ως τυπική επιλογή της κυβερνήσεως στο πλαίσιο μιας δουλοπρεπούς “καλής θελήσεως” με κάλυμμα την σχέση στρατηγικής συνεργασίας που υποτίθεται χτίζεται με το Ισραήλ, το οποίο αποκτά έτσι έναν εύκολου χειρισμού πελάτη ισραηλινών αμυντικών προϊόντων και υπηρεσιών.
Τι θα κάνει η κυβέρνηση του χρόνου με τα 2,5 δισ. ευρώ για εξοπλισμούς;
