Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Η συμφωνία των Πρεσπών, αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο χώρας που εκχωρεί την συγκριτική θέση ισχύος της για να συμβιβασθεί με πιο αδύναμο κρατίδιο, χωρίς να αποκομίζει κανένα απολύτως χειροπιαστό όφελος. Δεν είναι μόνο η αίσθηση του απλού κόσμου που δεν γνωρίζει λεπτομέρειες ή τα περί υψηλής πολιτικής αλλά και η απλή πραγματικότητα, εάν επιδιώξει κανείς να αναζητήσει και μόνο το ανάλογο που εξασφαλίσαμε εν σχέση με τα κέρδη των Σκοπίων σε ΝΑΤΟ και μελλοντικώς ΕΕ. Οι αερολογίες για περιφερειακή “σταθερότητα”, είναι τα μόνα που αναμασούν με εντυπωσιακή μονοτονία όλοι οι υπέρμαχοι, επειδή είναι η μόνη (ροζ) τσιχλόφουσκα που τους μοίρασαν από το Μαξίμου.
Ποια ακριβώς “σταθερότητα” εξασφαλίζει η Αθήνα, εν σχέσει με την κατάσταση που υπάρχει από την δεκαετία του 1990 με το γειτονικό κρατίδιο; Και τί είναι αυτό που απασχολούσε την Ελλάδα, σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο, ως προς τα Σκόπια, ώστε να παπαγαλίζουν σήμερα οι υπεύθυνοι του συμβιβασμού ότι η εκκρεμότητα απέβαινε εις βάρος της προσπάθειας έναντι της Τουρκίας; Κατανάλωνε η χώρα, λένε, “διπλωματικό κεφάλαιο”, αντί να το “ρίχνει” όλο στην αντιμετώπιση της Τουρκίας. Δηλαδή; Δούλευε ένα παραπάνω task group διπλωματών; Εξηγήστε και σε μας τους ασχέτους τί σημαίνει αυτό;
Τίποτα. Θεωρίες, αερολογίες, ασυναρτησίες.
Άπαντες αντιλαμβάνονται ότι αυτός που πιεζόταν ήταν το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ, λόγω της εντεινόμενης προσπάθειας φραγμού της ρωσικής επιρροής, τα τελευταία έτη. Αφού λοιπόν οι μεγάλοι μας Σύμμαχοι ήταν αυτοί που είχαν πρωτίστως στρατηγικό ενδιαφέρον, φυσιολογικώς ανακύπτει το ερώτημα: τί στρατηγικά ανταλλάγματα επεδίωξε να εξασφαλίσει η Αθήνα; Τί ακριβώς ζήτησαν οι Τσίπρας – Κοτζιάς; Πέρα από την όποια στήριξη στην κυβερνητική πολιτική, δηλαδή καθαρώς για το κομματικό όφελος του ΣΥΡΙΖΑ, τί άλλο χειροπιαστό περί εθνικού κέρδους, θα αραδιάσουν στην Βουλή;
Τί θα μπορούσε να ζητήσει η Αθήνα; Πολύ δύσκολο ερώτημα ε; Εάν είσαι το “παιδί” του ντελίβερι που είναι μαθημένο να αρκείται στο φιλοδώρημα, προφανώς και δεν σκοτίζεσαι για κάτι μεγαλύτερο. Αν όμως είσαι συγκροτημένο κράτος, με στιβαρό διπλωματικό σώμα και στο τιμόνι βρίσκεται μία σοβαρή εθνική κυβέρνηση αντί τυχάρπαστοι τυχοδιώκτες και ιδεοληπτικοί πρεζάκηδες, μπορείς να σκεφτείς έστω ένα – δύο πράγματα.
Ένα παράδειγμα, το απλούστερο, εφόσον μιλάμε για θέμα ΝΑΤΟ, γιατί να μην ζητήσεις μια-δυο Μοίρες σύγχρονων μαχητικών, εκείνα τα 2 αντιτορπιλικά για τα οποία παρακαλάς τις ΗΠΑ επί σειρά ετών ή κρίσιμα οπλικά συστήματα για τον στρατό, που όμως δεν μπορείς να αποκτήσεις στην παρούσα φάση λόγω οικονομικής στενότητος; Θα ήταν μεγάλο ζήτημα για το ΝΑΤΟ – ΗΠΑ, να προσφέρουν στην χώρα ένα πακέτο όπλων αξίας 2-3 δισ. $;
Υπερβολικό; Γιατί, το έθεσες; Προσπάθησες έστω;
Δεύτερο παράδειγμα, με δεδομένο ότι το ΝΑΤΟ – ΗΠΑ προτάσσουν ως στόχο την “περιφερειακή σταθερότητα”, γιατί δεν έθεσες το σοβαρό πρόβλημα αποσταθεροποιήσεως που σου δημιουργεί επί καθημερινής βάσεως η Τουρκία; Γιατί δηλαδή, δεν απαίτησες από τις ΗΠΑ να υποχρεώσουν την Τουρκία να διακόψει μία διά παντός την ανεξέλεγκτη, πρωτίστως αεροπορική δραστηριότητα, στο Αιγαίο;
Υπερβολικό; Γιατί, το έθεσες; Προσπάθησες έστω;
Τρίτο παράδειγμα, με την Κύπρο…
Έγινε κάποια κυβερνητική σύσκεψη όλο αυτό το διάστημα με την συνεργασία ΥΠΕΞ – ΥΠΕΘΑ; Ζητήθηκαν ιδέες – προτάσεις από την υπηρεσιακή ιεραρχία του Διπλωματικού Σώματος; Ζητήθηκαν ιδέες – προτάσεις από το ΣΑΓΕ και το ΓΕΕΘΑ; Ή μήπως το κυβερνητικό μόρφωμα των τριγωνικών σχέσεων Τσίπρα – Κοτζιά – Καμμένου, απέκλεισε την οποιαδήποτε ιδέα αρμονικής και εποικοδομητικής συνεργασίας στον χειρισμό αυτού του κρίσιμου εθνικού θέματος;
Τα ανθρωπάκια που κυβερνούν και χειρίστηκαν το θέμα, αλλά και οι υπηρεσιακοί παράγοντες στο ΥΠΕΞ, αντιλήφθηκαν πόσο μεγάλο ήταν το διακύβευμα για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ; Ή περιορίσθηκαν σαν καλά μαθητούδια να “μελετήσουν” τί είχαν κάνει οι προηγούμενοι στο παρελθόν;
Ακόμη και σήμερα, οι αρμόδιοι, έχουν καταλάβει πόσο μεγάλο δώρο θα κάνουμε στους Συμμάχους μας;
Έχουν ιδέα περί του στρατηγικού αντικτύπου της συγκεκριμένης εξελίξεως σε διεθνές επίπεδο;
Τους απασχόλησε το έντονο ενδιαφέρον της Ρωσίας ή απλώς έσκυψαν το κεφάλι έναντι του κ. Πάιατ με τον οποίο χαριεντίζονται παντού και με κάθε ευκαιρία;
Αξιολόγησαν, έκριναν ποτέ, ώστε να διαμορφώσουν άποψη για το πόσο μεγάλο αντίτιμο μπορούσαν να απαιτήσουν, αναλόγου στρατηγικής επιδράσεως για την ασφάλεια της χώρας;
Θα μπορούσαμε να ζητήσουμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Δώσαμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Πήραμε το φιλοδώρημα του ντελιβερά και το φιλικό χτύπημα στην πλάτη της κοροϊδάρας.
