Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Η απειλή των UAV, σε ευάριθμη διαθεσιμότητα στο τουρκικό οπλοστάσιο, απασχολεί τελευταίως όλο και περισσότερο ακόμη και σχολιαστές, λόγω της αυξήσεως του αριθμού παρανόμων εισόδων στο FIR Αθηνών ή και των παραβιάσεων του Εθνικού Εναερίου Χώρου. Τίθεται δε το ερώτημα, γιατί δεν καταρρίπτονται.
Εντελώς συνοπτικώς, μπορούμε να πούμε ότι σε πρώτο στάδιο, οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις διείδαν στα UAV μια καινοτόμο προσέγγιση στην επιτήρηση της εκτεταμένης και εξαιρετικά πορώδους μεθορίου με το Ιράκ και την Συρία, από την οποία διείσδυαν Κούρδοι αντάρτες, επιδιδόμενοι σε ανταρτοπόλεμο εντός τουρκικής επικρατείας. Τα UAV εξασφάλισαν δυνατότητα Eπίμονης (Persistent) Επιτήρησης χαμηλού κόστους μεγάλων περιοχών με έντονο γεωγραφικό ανάγλυφο που ευνοούσε την ανταρτική δράση.
Μιμούμενοι απλώς τους Αμερικανούς, οι Τούρκοι ακολούθησαν το επόμενο εξελικτικό στάδιο της Ένοπλης Επιτηρήσεως με UAV. Όταν οι ΗΠΑ αρνήθηκαν την πώληση τέτοιων συστημάτων, το τουρκικό κράτος αποφάσισε να επενδύσει στην ανάπτυξη εγχωρίων αντιστοίχων. Τα αποτελέσματα σε επίπεδο βιομηχανίας φάνηκαν σε εύλογο χρόνο και η επίδραση των οπλισμένων Bayraktar TB2S και Anka S στον αντιανταρτικό αγώνα ήταν καταλυτική. Εξίσου καταλυτική, απεδείχθη και στις περιπτώσεις της επεμβάσεως στον εμφύλιο της Λιβύης και πολύ περισσότερο στην σύρραξη Αρμενίας – Αζερμπαϊτζάν.
Έτσι, οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις και η Τουρκία, κεφαλαιοποίησαν την πολεμική εμπειρία και την ανάπτυξη της εγχώριας βιομηχανικής βάσεως στα UAV, σε βαθμό που να αποτελέσουν ουσιαστικό εργαλείο και για την εξωτερική της πολιτική έναντι φιλικών χωρών.
Το τρίτο εξελικτικό στάδιο στην επιχειρησιακή εκμετάλλευση των UAV από την Τουρκία, είναι η εξυπηρέτηση της εξωτερικής της πολιτικής εις βάρος ισχυρών κρατών που επιδιώκει να αποδυναμώσει σε καιρό ειρήνης και να απλώσει την επικυριαρχία της, δηλαδή την Ελλάδα. Τα UAV, χρησιμοποιούνται πλέον κατά τρόπον ώστε να ενισχυθεί το τουρκικό αποτύπωμα στο FIR Αθηνών, πολλαπλασιάζοντας την εντύπωση της “γκρίζας ζώνης” που επιδιώκει να δημιουργήσει σε πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο γι’ αυτόν τον χώρο. Μια περιοχή την οποία θέλει να παρουσιάζει σε τρίτους ότι διέπεται από ασαφές νομικό καθεστώς κυριαρχίας.
Η Τουρκία επιδιώκει με την αεροναυτική δραστηριότητα που αναπτύσσει επί μισό αιώνα στο Αιγαίο, να δημιουργήσει την εικόνα ενός “γκρίζου” χώρου από πλευράς κυριαρχίας και την αποσταθεροποιεί όχι μόνο εξαπολύοντας κύματα λαθρομεταναστών αλλά και δείχνοντας ότι τα πολεμικά της πλοία και αεροπλάνα “αλωνίζουν”, με την ίδια ευχέρεια που δυνάμεις της επιχειρούν εντός της επικρατείας γειτονικών αποτυχημένων κρατών, το Ιράκ και την Συρία, όπου διατηρεί πλέον μόνιμες ζώνες κατοχής. Εκεί έβλεπε την “τρομοκρατική” απειλή, στο Αιγαίο βλέπει μια δήθεν ασυνεπή με τις διεθνείς συνθήκες και το Διεθνές Δίκαιο, “επεκτατική” Ελλάδα. Το ίδιο καθεστώς επικυριαρχίας που έχει παγιώσει σε Ιράκ, Συρία και Κύπρο, επιδιώκει να επιβάλει και στην Ελλάδα, εκμεταλλευόμενη τον “πορώδη” γεωφυσικό Αρχιπελαγικό χώρο.
Είναι φανερό ότι η Τουρκία προχωρά πλέον στην μόνιμη παρουσία πλωτών και αεροπορικών ρομποτικών συστημάτων (USV και UAV) στο Αιγαίο, που θα παραβιάζουν καθημερινώς τον Εθνικό Εναέριο Χώρο και τα Εθνικά Χωρικά Ύδατα, παρεμποδίζοντας ακόμη και την άσκηση ειρηνικών δραστηριοτήτων οικονομικής φύσεως όπως η αλιεία, από τους Έλληνες. Πρόκειται για Ρομποτικό Υβριδικό Πόλεμο με κύρια γνωρίσματα το χαμηλό κόστος, την ανυπαρξία ρίσκου ανθρώπινης ζωής γι’ αυτήν και την αντίστοιχη καταπόνηση των (επανδρωμένων) μέσων που αφιερώνει η ελληνική πλευρά για να προβεί σε νόμιμες διαδικασίες ελέγχου.
Επομένως, η ελληνική πλευρά, σε επίπεδο πολιτικοστρατιωτικής στρατηγικής, πρέπει να απαντήσει στον Ρομποτικό Υβριδικό Πόλεμο της Τουρκίας και η προφανέστερη επιλογή που μπορεί να εξετασθεί, είναι τί αντίστοιχα βήματα μπορεί να πράξει η ίδια σε αυτό τον τομέα. Εάν η κατάρριψη ενός UAV δεν αποφασίζεται στην “λογική” της κλιμακώσεως, τότε μήπως θα πρέπει να αναπτυχθούν UAV που με καθημερινή Επίμονη Περιπολία θα αναλαμβάνουν να προσεγγίζουν και να αντιμετωπίζουν τα τουρκικά UAV; Αντιμετώπιση, προφανώς άνευ πυρός, με υψηλές τεχνολογίες (λέιζερ, ηλεκτρονικές παρεμβολές κ.λπ.) που θα απαγορεύσουν την τουρκική δράση αναίμακτα.
Επιτυχείς δοκιμές καταρρίψεων UAV από εναέριο λέιζερ υψηλής ισχύος της Elbit
Είναι καιρός πλέον, σε επίπεδο Μαξίμου, ΥΠΕΞ, ΥΠΕΘΑ και ΓΕΕΘΑ, να αναληφθεί μια συντονισμένη προσπάθεια για την ανάπτυξη των καταλλήλων εργαλείων σε πολιτικές, θεσμούς και νομικό πλαίσιο (Εθνικό, ΕΕ) αντιμετωπίσεως παρανόμων δραστηριοτήτων ρομποτικών συστημάτων, όσο και την ανάπτυξη εγχώριας βιομηχανικής βάσεως στις υψηλές τεχνολογίες, με επιστράτευση όχι μόνο του υπάρχοντος επιστημονικού προσωπικού αλλά εν ανάγκη, προσέλκυση και από το εξωτερικό. Τεχνητή Νοημοσύνη, Ηλεκτρονικός Πόλεμος, λέιζερ, ρομποτική, είναι πεδία τεχνολογικής έρευνας στα οποία θα πρέπει να επιδοθεί εντατικώς η Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία με σοβαρή κρατική υποστήριξη σε χρηματοδότηση Έρευνας & Ανάπτυξης καθώς και αναπτυξιακών προγραμμάτων σε βιομηχανικό επίπεδο.
Ήδη τα ανωτέρω πεδία, διερευνώνται από την έχουσα σοβαρό προβάδισμα τουρκική αμυντική βιομηχανία, η οποία αναζητεί λύσεις για επιχειρήσεις επανδρωμένων, ρομποτικών συστημάτων αλλά και όπλων, σε περιβάλλον αρνήσεως GPS. Απαιτείται μια απάντηση σε επίπεδο εγχώριας βιομηχανικής ικανότητος και σε αυτό μπορεί να αναζητηθεί συνεργασία και με φιλικές χώρες υψηλού τεχνολογικού επιπέδου. Προϋπόθεση είναι η αφιέρωση σοβαρών πόρων, κλάσμα όμως των όσων αφιερώνονται σήμερα για μαχητικά αεροπλάνα, φρεγάτες κ.λπ.
Αντί λοιπόν να επενδύουμε κατά βάση σε πρόσκτηση μειζόνων οπλικών συστημάτων, δηλαδή αεροπορικές, ναυτικές και χερσαίες πλατφόρμες, για έναν “παγκόσμιο πόλεμο” που μπορεί και να μην έλθει ποτέ, πρέπει οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις να προσανατολιστούν και στον Ρομποτικό Υβριδικό Πόλεμο που έχει κηρύξει ήδη η Τουρκία. Η αντιμετώπιση αυτής της απειλής, είναι προϋπόθεση για την αναχαίτιση της αποσταθεροποιήσεως που καλλιεργεί η Άγκυρα και του καθεστώτος επικυριαρχίας που προσπαθεί να απλώσει.
Πως μπορεί η Ελλάδα να παρουσιάσει το Ευρωπαϊκό αντι-Bayraktar
