Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Το τελευταίο διάστημα εμφανίζονται “φωνές ανησυχίας” προσωπικοτήτων, μεταξύ των οποίων και της ακαδημαϊκής κοινότητος, που εκφράζουν την αγωνία τους για την διαρκή υποβάθμιση του αμυντικού οργανισμού της χώρας που ονομάζεται Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Η αγωνία είναι απολύτως δικαιολογημένη, λόγω των σοβαρών επιπτώσεων στην επιχειρησιακή ετοιμότητα του Στρατεύματος από την παρατεταμένη υποχρηματοδότηση που καθιέρωσαν οι κυβερνήσεις από τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Το πλήγμα είναι τέτοιο, που καθιστά εκτός πραγματικότητος κάθε συζήτηση για “αλλαγή δόγματος” και “πιο αξιόπιστη στρατηγική Αποτροπής”, την οποία προσπαθούν να ανοίξουν. Αυτά προϋποθέτουν πολιτική βούληση η οποία απλώς δεν υφίσταται, όπως δείχνουν οι πράξεις των κυβερνώντων, τις επιλογές των οποίων άλλωστε ακολουθούν οι στρατιωτικές ηγεσίες.
Το πραγματικό πρόβλημα όμως που δεν αντιλαμβάνονται οι ανησυχούντες “εισηγητές”, δεν βρίσκεται τόσο στην εκάστοτε κυβέρνηση όσο στο ίδιο το Στράτευμα και τις διαχρονικές ηγεσίες του. Σήμερα, όπως έχουν τα πράγματα, για να “συνέλθουν” οι Ένοπλες Δυνάμεις, δεν απαιτείται μόνο αύξηση του αμυντικού προϋπολογισμού αλλά κυρίως η αλλαγή νοοτροπίας σε όλα τα κλιμάκια της στρατιωτικής ηγεσίας.
Οι διαρκείς αναφορές στο (αυτονόητο) ενδιαφέρον για το έμψυχο δυναμικό, όταν τα κύρια μέσα με τα οποία αυτό καλείται να εκτελέσει την αποστολή του καταρρέουν, δεν είναι παρά υποκρισία. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: η νοοτροπία της υποκρισίας. Οι στρατιωτικές ηγεσίες υποκρίνονται ότι όλα έχουν καλώς, επειδή δήθεν το προσωπικό ξεπερνάει τον εαυτό του. Η υποκρισία λαμβάνει διαστάσεις παθογένειας όταν τα Γενικά Επιτελεία εξαντλούν την ενεργητικότητά τους σε “πολιτικώς ορθές” δράσεις, εφόσον δεν έχουν τα χρήματα που πρέπει ώστε να υλοποιήσουν τους επιχειρησιακούς σχεδιασμούς τους. Και τέτοιες “δράσεις” εκφράζονται μέσα από τον παρανοϊκό “έρωτα” με ό,τι σχετίζεται με το γυναικείο φύλο που έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, την κάθε λογής μέριμνα για περισσότερες άδειες, απαλλαγές και προνόμια κατηγορίας Δημοσίου Υπαλλήλου και το ατελείωτο “κοινωνικό έργο”, στο οποίο τα μέσα καταπονούνται σχεδόν περισσότερο από το κύριο έργο τους.
Όταν ακούς διαρκώς σε ένα Στράτευμα για “εξωστρέφεια” ή ότι είναι δήθεν “ανθρωποκεντρικό”, με βεβαιότητα μπορείς να εκτιμήσεις ότι έχει εκτραπεί της κύριας αποστολής του. Με ευθύνη και της στρατιωτικής ηγεσίας, η οποία επειδή δεν μπορεί να εξεύρει χρήματα, παρεκκλίνει σε πολιτικαντισμούς και δημόσιες σχέσεις.
Ο ΥΕΘΑ Ευάγγελος Αποστολάκης παρακολούθησε στις 18 Μαρτίου από την φρεγάτα ΨΑΡΑ, δραστηριότητες επιχειρησιακής εκπαίδευσης του Πολεμικού Ναυτικού, στην ευρύτερη περιοχή Σαρωνικού κόλπου, συνοδευόμενος από τους Α/ΓΕΕΘΑ και Α/ΓΕΝ. Σύμφωνα με το δελτίο Τύπου που εκδόθηκε, ο ΥΕΘΑ “διαπίστωσε για άλλη μία φορά την ποιοτική υπεροχή του προσωπικού, σημειώνοντας ότι, όπως και όλα τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, το προσωπικό του Πολεμικού Ναυτικού δίνει τον καλύτερό του εαυτό προσφέροντας ύψιστο εθνικό έργο. Χάρη στην αδιάκοπη προσπάθειά του και υπό αντίξοες πολλές φορές συνθήκες, κατορθώνει καθημερινά να φέρει σε πέρας την υψηλή αποστολή του σε εθνικό και διεθνές επίπεδο“.
Υποκρισία. Όταν ήταν Α/ΓΕΕΘΑ, ο ίδιος παραδεχόταν ότι ναι μεν το προσωπικό έχει “βάλει πλάτη” και υπερβαίνει εαυτόν, όμως αυτή η κατάσταση μπορεί να αποδώσει μέχρι ένα συγκεκριμένο βάθος χρόνου, διότι από εκεί και πέρα είναι αναπόφευκτη η ζημιά. Από τότε παρήλθε τετραετία και είμαστε ακόμη στα ίδια. Πόσα χρόνια δίνει ακόμη περιθώριο ο ΥΕΘΑ, σε αυτή την κατάσταση; Ένας ουδέτερος παρατηρητής πάντως, μπορεί με ασφάλεια να υποστηρίξει ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις ετοιμάζονται να περάσουν το “point of no return” και κανείς δεν δείχνει να το αντιλαμβάνεται.
Ποια εθνική πολιτική να υποστηρίξουν οι Ένοπλες Δυνάμεις όταν η επάνδρωση των μονάδων του Στρατού είναι σε τραγικά επίπεδα και οι φρουρές των νήσων είναι απογυμνωμένες από προσωπικό; Η αύξηση της στρατιωτικής θητείας που έθεσε μετ’ επιτάσεως το ΓΕΕΘΑ το 2012, έχει ξεχασθεί και ουδείς ενδιαφέρεται. Νομίζουν οι αρμόδιοι ότι με προσλήψεις μερικών ΟΒΑ ή ΕΠΟΠ θα λυθεί το πρόβλημα, ιδέα η οποία βολεύει εξαιτίας της προεκλογικής περιόδου η οποία ευνοεί προσλήψεις και μειώσεις θητείας ανά περιπτώσεις στρατευσίμων.
Ποια εθνική πολιτική να υποστηρίξει το Πολεμικό Ναυτικό όταν τα πολεμικά πλοία έχουν επάνδρωση της τάξεως του 50% και η ακατάσχετη είσοδος γυναικών κοντεύει να διαλύσει τα πάντα από πλευράς εύρυθμης λειτουργίας των πολεμικών μονάδων και εκτελέσεως κρισίμων καθηκόντων;
Ποια εθνική πολιτική να υποστηρίξει η Πολεμική Αεροπορία όταν ο στόλος μαχητικών αεροσκαφών έχει συρρικνωθεί στο 50% λόγω προβληματικής υποστηρίξεως αλλά ούτε και γι’ αυτά τα λίγα υπάρχει επαρκής αριθμός ιπταμένων εξαιτίας των συνεχών αποχωρήσεων ενώ και η διάθεση καυσίμου γίνεται με το σταγονόμετρο;
Ποια ανάπτυξη να έχουν τα επόμενα έτη οι Ένοπλες Δυνάμεις, όταν ο αριθμός εισακτέων στις παραγωγικές σχολές συρρικνώθηκε σε επίπεδα που ανταποκρίνονται στον αμυντικό μηχανισμό της Δανίας;
Τέλος, ποια εθνική πολιτική να υποστηρίξουν οι Ένοπλες Δυνάμεις όταν η αριστερή διείσδυση – διάβρωση εξαπλώνεται, ευνοώντας τους άχρηστους και πολιτικοί χειρισμοί όπως αυτός με τα Σκόπια, εξαφανίζουν κάθε αίσθηση περί υπερασπίσεως των “εθνικών δικαίων”;
Σε ένα τέτοιο χρεωκοπημένο από νοοτροπία Στράτευμα, μπορεί κανείς να μιλάει για όραμα, δόγματα και στρατηγική;
