Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Προ διετίας, είχαν εμφανισθεί φωτογραφίες από οχήματα τζιπ Mercedes Benz 240G του Ελληνικού Στρατού στα οποία έχει καταβληθεί προσπάθεια αυξήσεως του βαθμού προστασίας των επιβαινόντων. Οι εργασίες πραγματοποιούνται σε Προκεχωρημένο Εργοστάσιο Βάσεως και εστιάζονται όπως φαίνεται στην προσθήκη χαλύβδινών τριγωνικών επιφανειών πλευρικώς στην “καρότσα”. Αυτές, υποτίθεται ότι καλύπτουν μερικώς τον χειριστή του πολυβόλου βομβίδων GMG των 40 mm, το οποίο βρίσκεται τοποθετημένο σε βάση – έστορα και συνεπώς ο πολυβολητής είναι όρθιος και περισσότερο εκτεθειμένος.
Το τελικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωμένο, απεναντίας εκπέμπει ένα μήνυμα προχειρότητος για προηγμένο στρατό. Υποτίθεται ότι τα εν λόγω οχήματα – φορείς των πολυβόλων βομβίδων εκτίθενται σε μεγαλύτερο βαθμό στο εχθρικό πυρ, δεδομένου ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε αποστολές αναγνωρίσεως. Επειδή πρόκειται για ένα απλό όχημα χωρίς κανένα είδος θωρακίσεως, είναι σαφής η ακαταλληλότητά του για τέτοιες αποστολές, συνεπώς η όποια προσπάθεια εξασφαλίσεως ενός βαθμού περιορισμένης προστασίας, φανερώνει ένα στράτευμα που επειδή στερείται κονδυλίων για προμήθεια καταλλήλων οχημάτων, καταφεύγει σε λύσεις απελπισίας. Το όποιο επίπεδο προστασίας έναντι πυρών φορητού οπλισμού και θραυσμάτων, δεν λαμβάνει υπ’ όψιν ότι το υπόλοιπο όχημα δεν έχει απολύτως καμμία θωράκιση και οι επιβαίνοντες παραμένουν ιδιαιτέρως εκτεθειμένοι.
Συμπληρωματική θωράκιση θα μπορούσε να προστεθεί εσωτερικώς σε κρίσιμα σημεία, υπό τύπον στρώσεων αντιβαλλιστικών υλικών (π.χ. Kevlar) ωστόσο, η προσέγγιση του Ελληνικού Στρατού δείχνει να περιορίζεται σε υποτυπώδη υλικά του εμπορίου χωρίς εμπλοκή κάποιας εταιρείας της αμυντικής βιομηχανίας με εξειδίκευση στον χώρο. Ακόμη και θωρακισμένα τζάμια στο παρμπρίζ, αν πρόκειται για κοινά που προορίζονται για πολιτική χρήση σε αυτοκίνητα, προσφέρουν προστασία κατά βάση σε βολίδες από φυσίγγια όπλων χειρός. Μπορεί με αυτή την προσέγγιση να διατηρείται το κόστος σε περιορισμένα επίπεδα, μικρή όμως είναι και η απόδοση ενώ κερδισμένος είναι μόνο ο έμπορος προμηθευτής.
Όταν πρόκειται για την προστασία του προσωπικού, δεν μπορεί να γίνεται επίκληση του επιχειρήματος περί χαμηλού κόστους, ιδίως από έναν στρατό του ΝΑΤΟ ο οποίος υποτίθεται ότι αναγνωρίζει και προσπαθεί να εφαρμόσει πρότυπα ασφαλείας και προστασίας. Εάν με Χ διαθέσιμα κονδύλια είναι εφικτή η “φθηνή” μετασκευή 20 οχημάτων ενώ αρκούν για “ακριβή” μετασκευή μόνο 5 οχημάτων, είναι σαφές ότι η σοβαρή προσέγγιση οφείλει να επιλέξει την δεύτερη λύση. Καταφυγή στην “εύκολη λύση” της πρόχειρης επιλύσεως τέτοιων προβλημάτων και η προβολή της ως “επίτευγμα”, εκπέμπει λάθος μηνύματα και δίνει λαβές σε ανεύθυνους πολιτικούς -οι οποίοι πάντως σε καμμία περίπτωση δεν είναι υποχρεωμένοι να είναι γνώστες επί στρατιωτικών θεμάτων- να θεωρούν ότι οι επιχειρησιακές ανάγκες μπορούν να καλύπτονται ικανοποιητικώς με “μπαλώματα” και διαρκώς συρρικνούμενους προϋπολογισμούς.
Τα ανωτέρω, υποδηλώνουν επίσης ότι έχει χαθεί η επαφή της τεχνογνωσίας και τεχνολογίας στην εργοστασιακή υποστήριξη του υλικού του Ελληνικού Στρατού, αφού οι όποιες λύσεις μετασκευών στηρίζονται σε υλικά του εμπορίου, δίχως να ακολουθούν βιομηχανικά πρότυπα και Συμφωνίες Τυποποιήσεως (STANAG) του ΝΑΤΟ. Στον πόλεμο, αυτά κοστίζουν σε αίμα.
