Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Η αιφνιδιαστική κίνηση Τραμπ να αποφασίσει “στο πόδι”, εν μέσω μιας συνομιλίας με τον Ερντογάν, την απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από την Συρία, είναι μια “εφιαλτική” εξέλιξη εάν προβληθεί στο πλαίσιο της εθνικής προσπάθειας για αξιοποίηση του υποθαλασσίου πλούτου από Λευκωσία και Αθήνα.
Υποτίθεται ότι η αμερικανική συμμετοχή στην εκμετάλλευση, λειτουργεί ως “εγγύηση” για Αθήνα και Λευκωσία. Εάν όμως για ένα τόσο σημαντικό θέμα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, όπως η Συρία, ο Τραμπ εμφανίζεται περίπου να υποχωρεί ατάκτως έναντι του Ερντογάν, γιατί το ίδιο ξαφνικά, σε έναν μελλοντικό τουρκικό “τσαμπουκά” στην ΑΟΖ της Κύπρου ή στο Αιγαίο, να μην αναμένουμε το ίδιο;
Είπε κάτι καθησυχαστικό προ ημερών ο Αμερικανός βοηθός υπουργός Εξωτερικών; Ας το ξεχάσουμε, όπως ξεχνάμε και τον Τζέιμς Μάττις…
Η ανατροπή στην Συρία, έχει σημαίνουσα σημασία για την περιοχή. Η Τουρκία περνά πλέον σε μια νέα εποχή, πραγματικής περιφερειακής ηγεμονίας. Από το 1974, που δεν δίστασε να “προκαλέσει” το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ αγνοώντας τα όποια συμφέροντά τους και να εισβάλει στην Κύπρο, η Τουρκία του Ερντογάν παίζει ήδη σε άλλο επίπεδο. Ήδη, διατηρεί στρατιωτική παρουσία σε όλες τις γειτονικές χώρες στον νότο.
Κύπρος, Συρία και Ιράκ, δεν αποτελούν παρά κράτη περιορισμένης κυριαρχίας για την Άγκυρα. Κράτη, στα οποία η Τουρκία έχει λόγο, επηρεάζοντας πολυεπίπεδα στο εσωτερικό τους. Το πλέον ζοφερό είναι ότι η εικόνα αυτή, έχει εξαπλωθεί και δυτικότερα, στην Ελλάδα…
Εάν σε Κύπρο, Συρία και Ιράκ, ένα τμήμα της επικράτειάς τους βρίσκεται υπό τον έλεγχο τουρκικών στρατευμάτων, η Ελλάδα είναι μια ειδική περίπτωση χώρας η οποία, παρά τα πολιτικά της πλεονεκτήματα, έχει αποδεχθεί την καθημερινή τουρκική στρατιωτική παρουσία στον εναέριο χώρο και την θάλασσά της. Μια χώρα που δεν ασκεί νόμιμα κυριαρχικά της δικαιώματα, υπό τον φόβο των ανοικτών απειλών της Τουρκίας…
Με ανύπαρκτη ουσιαστικώς την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τώρα πλέον σαφέστατα υποβαθμισμένο τον ρόλο των ΗΠΑ ως αποτρεπτική δύναμη, η Ελλάδα εισέρχεται πλέον σε μια εποχή εντελώς ανοικτή σε στρατιωτική ήττα και απώλεια εδάφους από την Τουρκία. Η Ελλάδα είναι τόσο εξασθενημένη σε όλα τα επίπεδα, ώστε μια αλλαγή του status quo εις βάρος της να καθίσταται αναπόδραστη εξέλιξη μετά μια επιταχυνόμενη διαδικασία φινλανδοποιήσεως.
Όσο παράξενο και αν ακούγεται ή φαίνεται, το πιο εύκολο βήμα για ανατροπή της πορείας εθνικής υποταγής, είναι η ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων. Το πιο ουσιαστικό όλων όμως, είναι η ανάδειξη μιας ηγεσίας η οποία θα διαπνέεται από εθνικά ιδεώδη, ώστε να ανταπεξέλθει στον θανάσιμο κίνδυνο με τον οποίο βρισκόμαστε αντιμέτωποι, όχι ως χώρα – πολτός που ανήκει σε μια οικονομική ή νομισματική ένωση, αλλά ως Έθνος με διπλή κρατική υπόσταση.
Στην Ελλάδα, η οικονομική και κοινωνική κρίση, είχε ως αποτέλεσμα να καταλάβει την εξουσία το “πεζοδρόμιο”, διά της πλέον άχρηστης κυβερνήσεως λαϊκιστών που αναδείχθηκε, πιθανώς σε όλη την πορεία του δημοκρατικού βίου της χώρας. Αυτοί οι ιδεοληπτικοί και ανίκανοι, βύθισαν την χώρα σε ακόμη χειρότερη περιδίνηση, εξαιτίας των χειρισμών τους στο θέμα των Σκοπίων, με αποτέλεσμα την απώλεια εθνικού γοήτρου και την ανυποληψία της χώρας, όπως φαίνεται σαφώς και από την πρόσφατη στάση της Αλβανίας. Τέτοιου επιπέδου κυβερνώντες, αποδίδουν πολύ μεγάλη προσοχή, μέχρι σημείου παραλύσεως, σε κάθε μια κουβέντα του όποιου Γιούνκερ-Τουσκ, του κάθε Τραμπ ή του Ερντογάν.
Εν όψει της παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου, εις αναζήτηση μιας ηγεσίας η οποία δεν θα έχει “αυταπάτες” και δεν θα παίζει με… γραβάτες, καουμπόικα καπέλα, στολές παραλλαγής ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκαρφίζεται ο κάθε πολιτικός τσαρλατάνος. Μια ηγεσία που να μπορεί να τονώσει την οικονομία, αλλά πολύ περισσότερο, να φτιάξει κράτος με στρατηγική επιβιώσεως.
