Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Στις 22 Δεκεμβρίου ο υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας υπέγραψε την συμφωνία μεταξύ Ελληνικού Δημοσίου και του πλειοδότη του διαγωνισμού για την ΕΛΒΟ, αναφορικώς με το δικαίωμα του Ελληνικού Δημοσίου να συμμετάσχει με ποσοστό μέχρι 21% στο μετοχικό κεφάλαιο της νέας εταιρείας που ονομάσθηκε “ΕΛΒΟ 2020”.
Αν αληθεύουν οι πληροφορίες ότι μέχρι σήμερα οι Ισραηλινοί δεν είχαν πληρώσει ούτε ένα ευρώ από το συμφωνηθέν τίμημα εξαγοράς της ΕΛΒΟ, μήπως είχε τεθεί στην κυβέρνηση ως απαράβατη προϋπόθεση η εξασφάλιση πρώτα της συμμετοχής του Ελληνικού Δημοσίου, ώστε να ανοίξουν οι πόρτες των απευθείας αναθέσεων συμβάσεων στην νέα εταιρεία; To Ελληνικό Δημόσιο είχε περιθώριο 3 ετών για να αποφασίσει συμμετοχή ή όχι, προφανώς αφού περνούσε κάποιο διάστημα για να αξιολογήσει την επιτυχή υλοποίηση ή όχι των δεσμεύσεων του επενδυτή. Φαίνεται ότι κάτι “έπεισε” την κυβέρνηση Μητσοτάκη κι έσπευσε να βάλει το Ελληνικό Δημόσιο στο νέο σχήμα, πριν σχεδόν αναλάβει η νέα ιδιοκτησία. Έτσι, η κυβέρνηση θα πληρώσει κιόλας τίμημα για να λάβει το 21%, τίμημα που θα καθοριστεί μετά την αποτίμηση της αξίας της εταιρείας.
Είναι περίεργο αλλά σε όλη αυτή την υπόθεση “ιδιωτικοποίησης”, αυτός που φαίνεται ότι θα πληρώνει διαρκώς, είναι το Ελληνικό Δημόσιο. Φαίνεται να επιβεβαιώνονται οι επισημάνσεις του ΔΟΥΡΕΙΟΥ ΙΠΠΟΥ εδώ και μήνες, ότι η νέα ιδιοκτησία δεν σχεδιάζει να φέρει έργο η ίδια στην νέα ΕΛΒΟ, από το ήδη υπάρχον των ισραηλινών εταιρειών που απαρτίζουν την κοινοπραξία στην οποία πέρασε η πρώην ΕΛΒΟ. Κανένα συγκεκριμένο πρόγραμμα μεταφοράς έργου από ισραηλινές γραμμές παραγωγής δεν έχει γίνει γνωστό, ούτε καν σαν διαρροή από τις τόσες που κυκλοφορούν στα διάφορα μέσα από πέρυσι. Όλα τα δημοσιεύματα και διαρροές αναφέρονται σε (ω τι… έκπληξη) κρατικά συμβόλαια. Το Ελληνικό Δημόσιο, με ευθύνη της κυβερνήσεως Μητσοτάκη, μετατρέπεται στην “αγελάδα” που θα αρμέγεται διαρκώς για να δώσει έργο στην νέα εταιρεία. Μήπως αυτό ήταν εξαρχής το σχέδιο αυτών που συνέλαβαν την όλη ιδέα στην προηγούμενη και την σημερινή κυβέρνηση;
Έχουν περάσει 4 μήνες από την ανακήρυξη του πλειοδότη και το μόνο που ακούστηκε από επίσημα χείλη για την προοπτική της νέας εταιρείας, είναι όταν ο υπουργός Οικονομικών στις 14 Σεπτεμβρίου διακήρυξε: “Κατά τη διάρκεια του επιχειρηματικού σχεδίου εκτιμάται ότι το Ελληνικό Δημόσιο θα εισπράξει άνω των 25 εκατ. ευρώ από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, η συνολική δε οικονομική επένδυση εκτιμάται περί τα 29 εκατ. ευρώ“. Πού ξανακούστηκε να παρουσιάζονται ως επένδυση (γιατί στην ουσία αυτό επεδίωξε ο υπουργός) οι μελλοντικοί φόροι και οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων που θα πληρώνει η νέα ιδιοκτησία; Σημειώνουμε ότι τα περί εκατοντάδων εκατομμυρίων σε επενδύσεις, διακινούνται όλο αυτό το διάστημα μόνο ως διαρροές μέσα από δημοσιεύματα και ποτέ δεν εξαγγέλθηκαν επισήμως.
Την ημέρα εκείνη, ο υπουργός Οικονομικών απέφυγε να αναφερθεί στο τίμημα που συμφωνήθηκε για την παραχώρηση των περιουσιακών στοιχείων της ΕΛΒΟ αλλά το επόμενο διάστημα διέρρευσε ότι επρόκειτο για 3 εκατ. €. Σημειώνεται ότι ανεξάρτητος εκτιμητής που είχε ορισθεί (εταιρεία Κουκίδης) αποτίμησε την Αγοραία Αξία για το 100% της ΕΛΒΟ σε 23.218.000 €.
Σε πλήρη αντίθεση, στην διαδικασία για την πώληση των ναυπηγείων Σκαραμαγκά μόλις στις 11 Δεκεμβρίου που άνοιξαν οι προσφορές, έγινε θέμα αμέσως από την δήθεν μη ικανοποιητική προσφορά του μόνου ουσιαστικώς ενδιαφερόμενου, του Έλληνα επιχειρηματία Θεοφίλου Πριόβολου και φαίνεται ότι τα συναρμόδια υπουργεία ακολουθούν μεθόδευση ώστε ο διαγωνισμός να κηρυχθεί άγονος. Επειδή προφανώς δεν είναι ο “προτιμητέος” της κυβερνήσεως. Στην περίπτωση της ΕΛΒΟ, δεν κρίθηκε χαμηλή η προσφορά. Έγινε μάλιστα, όπως είχαμε προβλέψει και κάποια “διαπραγμάτευση”, αφού το μόλις 1,5 εκατ. € που είχε προσφερθεί αρχικώς, διπλασιάσθηκε και κατέληξε στα 3 εκατ. €. Αν βγει κάποιος και υποστηρίξει ότι αυτό ήταν προσχεδιασμένη κίνηση για να ρίξει σκόνη στα μάτια, θα είναι απλώς κακόβουλος.
Τι δεσμεύσεις έχει αναλάβει άραγε η κυβέρνηση έναντι της νέας εταιρείας; Μήπως ότι θα της αναθέτει όλα τα προγράμματα που αφορούν οχήματα και οπλισμό για τις ένοπλες δυνάμεις, σε συνδυασμό με ένα “ράλι” αγορών νέων λεωφορείων αστικών συγκοινωνιών, οχημάτων παντός είδους για τις δημόσιες ανάγκες; Πως δικαιολογείται η δέσμευση του Ελληνικού Δημοσίου έναντι μιας ιδιωτικής πλέον εταιρείας με συμμετοχή του Δημοσίου, ότι θα έχει εξασφαλισμένο έργο για να επαναλειτουργήσει;
Τι δεσμεύσεις έχει αναλάβει άραγε η κυβέρνηση, στην περίπτωση των ναυπηγείων;
Οποιοσδήποτε παρόμοιος “επενδυτής” αν του χάριζε η κυβέρνηση ένα εργοστάσιο και τον διαβεβαίωνε ότι θα του δώσει δουλειές εκατοντάδων εκατομμυρίων, υπήρχε περίπτωση να μην το δεχθεί; Το ζητούμενο σε τέτοια σενάρια, είναι φυσικά να βρεθεί ο “κατάλληλος” για να μπει στο κόλπο ενώ φυσικά κανείς άλλος ανίδεος, δεν θα έχει οποιαδήποτε ελπίδα στον “διαγωνισμό”.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι μία κυβέρνηση η οποία δηλώνει φιλελεύθερη και υπέρμαχος των ανοικτών αγορών και επενδύσεων, ευτελίζει με τις πράξεις της κάθε έννοια ανταγωνισμού και ελεύθερης οικονομίας, δημιουργώντας σε συνεργασία με κομματικούς φίλους και υποτιθέμενους επενδυτές τα επιθυμητά σχήματα, που επί της ουσίας θα λειτουργούν με το Ελληνικό Δημόσιο ως τον πραγματικό… επενδυτή.
Απειλείται με λουκέτο η… “ΕΛΒΟ αλά Καμμένος” που στήθηκε στο Καζακστάν – Εδώ όλα καλά;
