Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Το ότι υπάρχουν ατυχείς στιγμές στους πάντες, είναι φυσιολογικό και εντελώς “ανθρώπινο”, κατά το κοινώς λεγόμενο. Αλλά συχνά, σε αυτές τις “ατυχίες” πρέπει να στεκόμαστε και, χωρίς να τους δίνουμε υπερβολική διάσταση, να μας προβληματίζουν και να αποτελούν έναυσμα παραγωγικής περισκέψεως.
Σε πρόσφατη ανακοίνωση Τύπου, το ΓΕΣ δημοσιοποίησε υλικό από την ενεργοποίηση και ανάπτυξη στις 25 Μαρτίου Δυνάμεων Αμέσου Επεμβάσεως (ΔΑΕ) και Τμημάτων Χρονικών Ετοιμοτήτων (ΤΧΕ) σε διαφόρους Σχηματισμούς. Προφανώς η επιλογής της ενεργοποιήσεως την ημέρα της Εθνικής Επετείου, απέβλεπε στον αιφνιδιασμό. Το φωτογραφικό υλικό παρουσίαζε την συνηθισμένη μείξη παλαιών υλικών ατομικής εξαρτύσεως στους οπλίτες, με σχετικώς σύγχρονα μέσα και οπλικά συστήματα. Αλλά το ατυχές δεν ήταν τα παλαιά μεταλλικά κράνη Μ1 που κανείς άλλος στρατός του ΝΑΤΟ και στην Ευρώπη δεν χρησιμοποιεί πλέον, ούτε ο ιματισμός που προκαλεί συχνά σχόλια για την παλαιότητα του σχεδίου κ.λπ. Το ατυχές ήταν ένας οπλίτης με στολή αποκρύψεως ελευθέρου σκοπευτού (ghillie suit) που κρατούσε το G3 με ανάποδα προσαρμοσμένη την “ασθενική” διόπτρα 4×24 mm της υπηρεσίας.
Τέτοιες περιπτώσεις, πρέπει να γίνονται αφορμή για να αναρωτηθούμε πόσο επιμελημένη, σχολαστική στην λεπτομέρεια και επίπονη εκπαίδευση υφίσταται το προσωπικό. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για το Πεζικό, το οποίο άπαντες συμφωνούν ότι “έχει μείνει πίσω” σε πολλά. Άπαντες επίσης εκ των αρμοδίων, διατείνονται ότι η σωστή εκπαίδευση έχει μεγαλύτερη σημασία από τα χρησιμοποιούμε υλικά και όπλα. Ας δούμε λοιπόν πιο επαγγελματικά την εκπαίδευση σε όλες τις φάσεις της, σε όλες τις λεπτομέρειές της.
Πόσο όμως αποδίδουμε πραγματικά έμφαση στην ουσιαστική εκπαίδευση, με σύγχρονα πρότυπα και τους λιγότερους συμβατισμούς που την ακυρώνουν όταν είναι πολλοί; Βλέπουμε συχνά ανώτατους αξιωματικούς να επιθεωρούν μονάδες, διαδικασία που κυρίως ασχολείται με την κατάσταση του υλικού και των εγκαταστάσεων και σχεδόν καθόλου με την ποιότητα της εκπαιδεύσεως.
Φυσικά, πρέπει πάντα να υπάρχει η χρυσή τομή, ώστε και τα μέσα να βρίσκονται σε καλή κατάσταση, εφόσον με αυτά θα πολεμήσεις. Εδώ, υπάρχει ομολογουμένως σοβαρό θέμα, εξαιτίας της υποχρηματοδοτήσεως και των συνεχών μειώσεων των λειτουργικών προϋπολογισμών όλων των Γενικών Επιτελείων. Στις 21 Μαρτίου, η ηγεσία παρακολούθησε αιφνιδιαστική άσκηση ΠΥΡΠΟΛΗΤΗΣ, μια “ξεχασμένη” άσκηση ετοιμότητος στην οποία σημειώθηκε ότι “ο Υπουργός διαπίστωσε την υψηλή ετοιμότητα και διαθεσιμότητα του προσωπικού και των μέσων […] που συμμετείχαν στην άσκηση“.
Θα πρέπει να είναι κανείς αφελής για να αναμένει ότι χωρίς να γίνεται κάτι δραστικό στην συντήρηση του υλικού, τα μέσα έχουν έστω και τις ίδιες διαθεσιμότητες με το 2015-2016 που ατόνησε η εκτέλεση των ΠΥΡΠΟΛΗΤΩΝ. Οπότε η διατύπωση περί διαπιστώσεως της διαθεσιμότητος των μέσων που… συμμετείχαν, δεν είναι παρά μια ακόμη “ατυχής” περίπτωση στις επίσημες ανακοινώσεις του ΥΠΕΘΑ. Τα μέσα που συμμετέχουν σε μια άσκηση, εκ των πραγμάτων είναι… διαθέσιμα. Αν έχεις 24 Chinook και συμμετέχουν 2 μόνο, ασφαλώς και έχεις κάποια διαθέσιμα. Άλλο όμως αν επαρκούν μόνο για ασκήσεις και άλλο εάν επιτρέπουν την εκτέλεση επιχειρήσεων βάσει σχεδίων. Το ζήτημα είναι πόσα από τα Chinook είναι επιχειρησιακώς διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή και φυσικά, στην περίπτωση του τελευταίου ΠΥΡΠΟΛΗΤΗ, τα μέσα που ενώ είχε σχεδιασθεί να λάβουν μέρος στην άσκηση τέθηκαν εκτός ενεργείας λόγω κακής συντηρήσεως και αποσύρθηκαν…
Όλα αυτά, δεν αποτελούν παρά “καμπανάκια”, τα οποία μπορεί οι αρμόδιοι να γνωρίζουν αλλά δεν είναι σκόπιμο να γίνουν ευρέως γνωστά. Είναι άλλωστε προφανές ότι η παράταση των εκκρεμοτήτων για σύναψη Συμβάσεων FOS συγκεκριμένων οπλικών συστημάτων, δεν μπορεί να μένει χωρίς συνέπειες. Αλλά εδώ ερχόμαστε σε ένα άλλο ερωτηματικό, το οποίο μπορεί να διαφεύγει ακόμη και από τους αρμοδίους. Μήπως τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα απ’ ό,τι νομίζουν;
Στις 18 Μαρτίου, ο ΥΕΘΑ παρακολούθησε με την στρατιωτική ηγεσία δραστηριότητες επιχειρησιακής εκπαιδεύσεως του Πολεμικού Ναυτικού. Είναι κάτι που γίνεται συχνά και η φωτογράφηση στην γέφυρα ενός πολεμικού ή στο ΚΠΜ, ανάμεσα σε μέλη του πληρώματος, μια τυποποιημένη διαδικασία. Κατά πόσο όμως οι “επίσημοι” έχουν την δυνατότητα να αντιλαμβάνονται επακριβώς το τί “υπάρχει” γύρω τους; Βλέπουν και αντιλαμβάνονται, επί παραδείγματι, βασικά όργανα του πλοίου τα οποία είναι μπροστά στα μάτια τους εκτός λειτουργίας, λόγω ελλιπούς συντηρήσεως ή απλώς στέκονται και βλέπουν ένα καράβι να… “πηγαίνει”; Μήπως οι πολεμικές μονάδες που παρουσιάζονται επιχειρησιακώς διαθέσιμες, δεν είναι 100% επιχειρησιακές αλλά πάσχουν επειδή πολλά συστήματα και υποσυστήματα είναι εκτός λειτουργίας;
Η περίπτωση όμως των πολεμικών του Στόλου, έχει και μια άλλη ιδιαιτερότητα. Δεν είναι μόνο η κατάσταση των συστημάτων ή των όπλων ενός πλοίου σε άσκηση. Δημοσιογράφος που παρακολούθησε προ αρκετού καιρού γυμνάσια του Στόλου επιβαίνοντας σε φρεγάτα, σχολίαζε δεικτικώς ότι πλέον, σε αντίθεση με το παρελθόν, “επάνω στο καράβι, καθώς κινείσαι στα διαμερίσματα, δεν συναντάς πλέον κανέναν, να σου πει που είσαι, ψάχνοντας για το καρέ των αξιωματικών, την γέφυρα ή την τουαλέτα“… Τα πληρώματα δεν είναι πλήρη, τα πλοία είναι υποεπανδρωμένα… Τα προσέχουν κάτι τέτοια οι αρμόδιοι ή προσέχουν μόνο τις γυναίκες των πληρωμάτων για politicaly correct κουβεντούλα;
Ας τα δούνε αυτά με μεγαλύτερη σοβαρότητα οι αρμόδιοι.
