Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Ο Βρετανός υπουργός Αμύνης εκθίασε προ ημερών τις επιδόσεις των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων στην επιχειρησιακή εκμετάλλευση Μη Επανδρωμένων Αεροσκαφών (UAV) και την σοβαρή επίδραση που έχουν αυτά στις επιχειρήσεις σε Βόρειο Ιράκ, Συρία και Λιβύη, όπου έχει επέμβει στρατιωτικώς η Άγκυρα. Όλος ο “πλανήτης” ασχολείται με το θέμα, χάρη στις έξυπνες πρακτικές marketing των Τούρκων για την προβολή των εγχωρίας αναπτύξεως οπλικών συστημάτων και την σταθερή διαφήμιση αυτών στο εσωτερικό για τόνωση του εθνικού γοήτρου και του ηθικού του λαού.
Τίποτα όμως δεν προέκυψε τυχαίως. Ο Μοχάμεντ Αλ Κενάνι, στρατιωτικός ερευνητής του Αrab Forum for Policies Analysis, ανέφερε σε πρόσφατη συνέντευξή του ότι τα αποτελέσματα αυτά οφείλονται στην ευρεία συνεργασία της Τουρκίας με το Ισραήλ στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας, πριν το πάγωμα των διμερών σχέσεων το 2010. Ο Κενάνι τόνισε ότι η συνεργασία στην ανάπτυξη UAV και την τεχνολογία “έξυπνων” πυρομαχικών, είναι αυτή που προσέφερε σήμερα συσσωρευμένη εμπειρία διά της αναπτύξεως εγχωρίων συστημάτων όπως τα Anka και Bayraktar, με τα ανάλογα όπλα τους.
Αυτά είναι γνωστά στον μέσο Έλληνα που πριν ακόμη την ανατολή της εποχής του ίντερνετ παρακολουθούσε τα ελληνικά έντυπα του ειδικού Τύπου που αφιέρωναν εκτενή άρθρα για τα συγκεκριμένα βήματα της αναπτυσσόμενης τουρκοϊσραηλινής συνεργασίας. Μέσα σε μια δεκαετία περίπου, οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις απέκτησαν από το Ισραήλ πυραύλους μακρού πλήγματος Popeye, φονικά drone τύπου Harpy για καταστροφή σταθμών ραντάρ, UAV τύπου Heron ενώ αναβαθμίστηκαν με ισραηλινή τεχνολογία τα μαχητικά αεροσκάφη F-4E Phantom και άρματα μάχης Μ60Α3.
Σε όλα αυτά τα έργα, οι τουρκικές εταιρείες ενεπλάκησαν σε σοβαρό βιομηχανικό έργο που αφορούσε αεροπορικά ηλεκτρονικά, προηγμένες θωρακίσεις με σύνθετα υλικά ενώ συνήφθησαν συμβάσεις εξαγοράς τεχνογνωσίας στα πυραυλικά συστήματα. Ο στόχος ήταν προφανής: όχι μόνο οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις προμηθεύτηκαν ορισμένα όπλα που προσέδιδαν σοβαρό πλεονέκτημα καθώς αντιπροσώπευαν την κατηγορία των Game changer συστημάτων αλλά και η τουρκική αμυντική βιομηχανία απέκτησε πρόσβαση σε τεχνολογίες όπου επιδίωξη ήταν η εθνική αυτάρκεια σε αναλώσιμα “εξυπνα” όπλα.
Η σταθερή κυβερνητική πολιτική για ενίσχυση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας σε συνδυασμό πάντα με την τεχνολογική εξέλιξη των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, επέτρεψε την εμφάνιση αξιόλογων εγχωρίων προϊόντων ακόμη και μετά την διακοπή της τουρκοϊσραηλινής αμυντικής συνεργασίας.
Ενώ λοιπόν οι Τούρκοι προσέγγισαν τους Ισραηλινούς έχοντας εντοπίσει αμυντικά προϊόντα τεχνολογίας αιχμής, τα οποία προφανώς προσδιόρισαν ως αναγκαία οι στρατιωτικοί, μπορούμε να κάνουμε μια πρώτη σύγκριση με την αντίστοιχη συνεργασία που επιδιώκουν οι Έλληνες. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε η κυβέρνηση της ΝΔ, άρχισαν να διαρρέουν στα διάφορα μέσα πληροφορίες για δύο συγκεκριμένους τομείς ενδιαφέροντος, νέο τυφέκιο και νέο στρατιωτικό όχημα, φροντίζοντας να φωτογραφίζουν ανοικτά ισραηλινά προϊόντα.
Κυβερνητικά στελέχη εξήγγειλαν την εκπόνηση δύο προγραμμάτων που βάπτισαν “εθνικά”, με στόχο την ταχεία ανάθεση συμβάσεων σε ισραηλινές εταιρείες. Στην Ελλάδα έχουν κατασκευαστεί κατόπιν αδείας γερμανικά τυφέκια G3, γερμανικά οχήματα Mercedes, αυστριακά φορτηγά Steyr αλλά κανείς εχέφρων δεν διανοήθηκε ποτέ να τα αποκαλέσει “εθνικά”. Επιπλέον, καμμία εξέλιξη όλων αυτών δεν προέκυψε από την “τεχνογνωσία” που παραχωρήθηκε, επειδή επρόκειτο για ξένα σχέδια και οι εμπλεκόμενες ελληνικές εταιρείες δεν απέκτησαν πραγματική τεχνογνωσία.
Σήμερα οι κυβερνώντες βιάζονται να δουν ισραηλινά τυφέκια και όπλα στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου 2021. Υποτίθεται ότι τα ισραηλινά “εθνικά” τυφέκια και οχήματα που θα παρελάσουν, θα έχουν ισχυρή εμβληματική επίδραση στο ηθικό του κόσμου, κατά την χρονιά εορτασμού των 200 ετών από την Παλιγγενεσία. Δεν θα υπάρχει μεγαλύτερη κοροϊδία έναντι του Ελληνικού λαού και των προγόνων!
Δεν είναι μόνο ότι οι κυβερνητικοί δεν ενδιαφέρθηκαν καν να ερευνήσουν εάν ελληνικές εταιρείες ήταν σε θέση να παρουσιάσουν σχέδια τυφεκίου ή οχήματος. Το σημαντικότερο είναι ότι παρουσίασαν τα συγκεκριμένα προγράμματα ως βάση για το κτίσιμο της ελληνοϊσραηλινής συνεργασίας στην αμυντική βιομηχανία. Ενώ οι Τούρκοι επέλεξαν συγκεκριμένα οπλικά συστήματα που κάνουν την διαφορά με τις επιδόσεις τους (Game changer) οι Έλληνες εμφανίζονται να ασχολούνται με προϊόντα χαμηλής τεχνολογικής προκλήσεως που δεν επηρεάζουν στο παραμικρό το επικίνδυνα φθαρμένο ισοζύγιο ισχύος με τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Αυτό το εντυπωσιακό παράδοξο, έχει την εξήγησή του. Οι τουρκικοί στόχοι δεν καθορίσθηκαν από την προσωπική έμπνευση – “εξυπνάδα” κάποιου πολιτικού προσώπου αλλά από την στρατιωτική ηγεσία. Στην Ελλάδα, αντί να ερωτηθούν τα Γενικά Επιτελεία και να επεξεργαστούν τα αρμόδια όργανα τις προτάσεις τους ώστε να προσδιορισθούν αντικείμενα συνεργασίας για προϊόντα αιχμής, την “λίστα” για τα “ψώνια”, καθόρισαν αντιπρόσωποι που με δόλωμα ένα πολιτικό “τυράκι”, έπεισαν κάποια κυβερνητικά στελέχη να δουν το… φως το αληθινό.
Υπάρχουν υψηλής τεχνολογίας ισραηλινά οπλικά συστήματα που μπορούν να προσδώσουν σοβαρό πλεονέκτημα στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Ο κατάλογος τέτοιων λύσεων είναι ευρύς και περιλαμβάνει πυραυλικά συστήματα, ηλεκτρονικό πόλεμο, τεχνολογίες anti-drone, περιφερόμενα πυρομαχικά κ.λπ. Εμπλοκή ελληνικών εταιρειών σε βιομηχανικά έργα με τέτοια αντικείμενα, θα αποφέρει σοβαρά οφέλη στην ανάπτυξη του τεχνολογικού τους υπόβαθρου. Σε τέτοια προγράμματα πρέπει να αφιερωθούν τα λίγα χρήματα που ούτως ή άλλως μπορούν να διατεθούν, ώστε να υπάρχει η έννοια της επενδύσεως και όχι της σπατάλης στην όλη υπόθεση. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος και όχι η απόκτηση τεχνολογίας… φυσοκάλαμου. Με βάση τις μέχρι τώρα κινήσεις των αρμοδίων, διόλου απίθανο να ακούσουμε από την κυβέρνηση και για “εθνικό άρβυλο” από το Ισραήλ.
