Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Άρχισε από προχθές η αποχώρηση των δυνάμεων της Task Force KRONOS που από τον παρελθόντα Οκτώβριο είχε μετασταθμεύσει στο Στεφανοβίκειο και επρόκειτο να παραμείνει επί 4μηνο περίπου στην Ελλάδα. Ήδη τα Chinook και Blackhawk του 6-17 CAV μεταφέρθηκαν στην Θεσσαλονίκη, προς αποχώρηση και επιστροφή έδρα τους.
Τί μπορούμε να πούμε ότι μας “έμεινε” από αυτή την επαφή;
Σίγουρα η επί αρκετό διάστημα συνύπαρξη των Αμερικανών “ελικοπτεράδων” με τους Έλληνες συναδέλφους, προσέφερε πολλά στους δεύτερους, επειδή είδαν άμεσα πως χειρίζονται καταστάσεις ρουτίνας και τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν τα επιχειρησιακά θέματα. Με δυο λόγια, είχαμε την ευκαιρία να δούμε την νοοτροπία που διακατέχει ένα πλήρως επαγγελματικό στράτευμα. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την εφαρμογή πιο προχωρημένων τακτικών που έχουν υιοθετήσει, όπως η άμεση συνεργασία επιθετικών ελικοπτέρων με τακτικά συστήματα UAV σε ρόλο αναγνωρίσεως. Έχει να κάνει περισσότερο με την φιλότιμη προσπάθεια που διαπιστώθηκε σε όλα τα επίπεδα υποστηρίξεως, ακόμη και από το κατώτερο τεχνικό προσωπικό.
Είδαν οι Έλληνες τον “τελευταίο” πιτσιρικά και πιτσιρίκα της TF KRONOS, πώς “έπεφτε” επάνω από το ελικόπτερο μετά από κάθε πτήση, να το εξυπηρετήσει, να το επιθεωρήσει, να το προετοιμάσει για την επόμενη έξοδο. Τους είδαν, κάτω από κρύο, βροχή και χιόνι, χωρίς “τα χέρια στις τσέπες”, με τι επιμέλεια “πρόσεχαν” το ελικόπτερο, σκουπίζοντας την παραμικρή “ακαθαρσία” επάνω σε όλη την άτρακτο, εφαρμόζοντας πιστά τις διαδικασίες. Καμμιά βαριεστημάρα, κανείς “ωχαδελφισμός”. Επαγγελματίες από τα πιο μικρά και ασήμαντα. Επαγγελματίες σε όλα τους.
Μια άλλη εντυπωσιακή διαπίστωση, ήταν οι χρόνοι στους οποίους οι Αμερικανοί εκτελούν τις εργασίες συντηρήσεως των αεροπορικών μέσων τους. Τα στελέχη της Αεροπορίας Στρατού διαπίστωσαν έκπληκτα ότι οι Αμερικανοί έφεραν εις πέρας τις εργασίες επιθεωρήσεως – συντηρήσεως ενός ελικοπτέρου που προβλέπονται κάθε φορά που συμπληρώνει 250 ώρες πτήσεως, μέσα σε χρόνο μίας εβδομάδος. Η σύγκριση με τα ελληνικά δεδομένα ή καλύτερα με τους ρυθμούς που ακολουθούνται στον Ελληνικό Στρατό, είναι αποκαλυπτική. Οι ίδιες εργασίες στην Ελλάδα, απαιτούν χρόνο 2-3 μηνών…
Η εικόνα που αποκόμισαν για τους Έλληνες συναδέλφους, δεν είναι απαραιτήτως αρνητική. Όμως το βέβαιο είναι ότι οι Αμερικανοί διαπίστωσαν την τραγική έλλειψη υποδομών από πλευράς Αεροπορίας Στρατού, που έχει ως αποτέλεσμα το μείζον του στόλου των πτητικών μέσων, όλων των τύπων, να παραμένει χειμώνα – καλοκαίρι εκτεθειμένο πλήρως στην ύπαιθρο, στο έλεος των χαμηλών και υψηλών θερμοκρασιών αλλά και των τρομερών επιπέδων υγρασίας, λόγω γειτνιάσεως με την θάλασσα. Aπό τα πιο παλιά Huey, μέχρι τα υπερσύγχρονα NH-90 και τα πλέον “φορτωμένα” με ευαίσθητα ηλεκτρονικά Apache, τα μέσα της Αεροπορίας Στρατού είναι κυριολεκτικώς παρατημένα. Ούτε καν απλά ανοικτά υπόστεγα με λαμαρίνα για την βροχή, δεν υπάρχουν… Στο Στεφανοβίκειο είναι η μεγαλύτερη βάση της Αεροπορίας Στρατού αλλά τα υπαιθρίως “αραγμένα” ελικόπτερα, παραπέμπουν σε σκηνικό αθιγγάνων.
Οι Έλληνες έμειναν φυσικά εντυπωσιασμένοι από τα χρήματα που δαπάνησαν οι Αμερικανοί προκειμένου να φτιάξουν έργα που θα βελτίωναν την διαμονή τους και θα διευκόλυναν το έργο τους. Μόνο για τον χώρο σταθμεύσεως των οχημάτων τους, οι άνθρωποι έριξαν απίστευτα χρήματα και συνεχίζουν να εκτελούν έργα, τα οποία βεβαίως, θα μείνουν. Άλλωστε τον Σεπτέμβριο, αναμένεται να μετασταθμεύσει στο Στεφανοβίκειο άλλη ανάλογη δύναμη που θα αναπτυχθεί στην Ευρώπη από τις ηπειρωτικές ΗΠΑ.
Μέχρι τότε, καλό είναι τα στελέχη της Αεροπορίας Στρατού να κάνουν έναν απολογισμό και κυρίως, μια αυτοκριτική, συγκρίνοντας με τους Συμμάχους. Ας δούνε τους Συμμάχους πέρα από τα παραδοσιακά Stetson, που φοράνε με υπηρηφάνεια. Όσα χρήματα και αν έχουν αυτοί, και όσα χρήματα στερούμαστε εμείς, δεν δικαιολογείται η διαφορά σε αυτό που αποκαλούμε επαγγελματισμός. Ο επαγγελματισμός διαμορφώνεται από την νοοτροπία. Και οι Αμερικανοί είναι σαφές ότι απεχθάνονται την προχειρότητα. Η προχειρότητα, είναι ο εχθρός του επαγγελματισμού.
