Από Σάββας Δ. Βλάσσης
Μεταξύ 18-22 Οκτωβρίου, Σχηματισμοί και Μονάδες της ΑΣΔΕΝ διεξήγαγαν επιχειρησιακή εκπαίδευση καλύπτοντας πλήθος αντικειμένων. Σύμφωνα με σχετικό δελτίο Τύπου του ΓΕΣ, η εκπαίδευση, μεταξύ άλλων, περιελάμβανε Βολές Βαρέων Όπλων Πεζικού, Βολές όπλων ευθυτενούς τροχιάς από Ταχύπλοα Σκάφη, Αξιολόγηση Δυνάμεων Άμεσης Αντίδρασης καθώς και συνεκπαίδευση με Επιθετικά Ελικόπτερα της 1ης ΤΑΞΑΣ.
Από το σχετικό φωτογραφικό υλικό που δημοσιοποιήθηκε, μπορεί να σταθεί κανείς και να προβεί σε ορισμένες παρατηρήσεις.
Κατ’ αρχάς είναι σαφές ότι η ισχύς των μονάδων Πεζικού πηγάζει σε μεγάλο βαθμό από τα τεθωρακισμένα οχήματα που διαθέτουν αυτές, όσο και την ισχύ των οργανικών βαρέων όπλων υποστηρίξεως. Τα πρώτα επιτρέπουν την ταχεία υλοποίηση ελιγμών και υπό την σχετική προστασία θώρακος, στοιχεία ζωτικής σημασίας για την αποτελεσματική ανάληψη αντεπιθετικών ενεργειών που θα εξαλείψουν εχθρικά προγεφυρώματα.
Αντεπιθετικοί ελιγμοί όμως απαιτούνται και στην θάλασσα, στις περιπτώσεις που πρέπει να ανατραπεί τυχόν εχθρική παρουσία σε μικρονήσους/ νησίδες. Οι ενέργειες αυτές υλοποιούνται μέσω οργανικών πλωτών μέσων των μονάδων, με τα οποία μεταφέρονται δυνάμεις επεμβάσεως και μετακινούνται ενισχύσεις. Στην περίπτωση αυτή, λόγω των περιορισμένων μέσων πυρός των πλωτών μέσων, είναι αυξημένη η σημασία της υποστηρίξεως από τα οργανικά βαρέα όπλα των τμημάτων επεμβάσεως. Μιλάμε για τα όπλα υποστηρίξεως κλιμακίου λόχου και κάτω, δηλαδή στοιχεία όλμων 81 mm, πολυβόλα γενικής χρήσεως 7,62 mm κ.λπ.
Εδώ, ως γνωστόν, διαθέσιμα είναι ταχύπλοα σκάφη σταθερής γάστρας (RHIB) που μεταφέρουν προσωπικό δυνάμεων ομάδος και φέρουν συνήθως οπλισμό αποτελούμενο από ένα ή δύο βαρέα πολυβόλα Μ2ΗΒ των 12,7 mm ή πολυβόλα βομβίδων των 40 mm, σε συνδυασμό με πολυβόλο 7,62 mm. Το ερώτημα είναι κατά πόσον τα σκάφη αυτά, όσο και τα ενεργούνται τμήματα, έχουν το απαραίτητο υλικό νυκτερινού αγώνος.
Τα όπλα των σκαφών, έχουν διόπτρες νυκτερινής σκοπεύσεως και τι τύπου;
Έχουμε μείνει στην τεχνολογία των οργάνων με αρχή λειτουργίας την Ενίσχυση Αστρικού Φωτός (Image Intensifier) ή έχουμε περάσει στην Θερμική (Thermal Imaging) τεχνολογία;
Οι πρόσφατες δωρεές υλικών νυκτερινού αγώνος στο Δ΄ Σώμα Στρατού και το ΛΣ-ΕΛΑΚΤ
Τα πλεονεκτήματα της δεύτερης, είναι γνωστά. Επομένως, και με γνωστή την διάδοση αναλόγων συστημάτων στις μονάδες του εχθρού, παραμένει ανεξήγητο το γεγονός ότι ο Ελληνικός Στρατός “αφήνει” αυτό το τακτικό πλεονέκτημα μη προμηθευόμενος σε σημαντικό και όχι συμβολικό – αντιπροσωπευτικό αριθμό, διόπτρες νυκτερινής σκοπεύσεως Θερμικής τεχνολογίας. Η Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία προσφέρει αξιόλογη ποικιλία.
Αντιστοίχως, τι ισχύει για τα όπλα υποστηρίξεως λόχου και τα ομαδικά όπλα υποστηρίξεως; Το βασικό όπλο υποστηρίξεως του Πεζικού, το πολυβόλο MG3, φέρει διόπτρα νυκτερινής σκοπεύσεως; Στο όπλο αυτό καθ’ αυτό, δεν φέρεται βάση προσαρμογής τέτοιας διόπτρας. Τέτοια βάση προβλέπεται ενσωματωμένη στο τρίποδο του MG3, σε ασυνήθιστη θέση παραπλεύρως του όπλου. Κατά πόσο βολικό είναι να μεταφέρει ένα μικρό τμήμα πάντα το τρίποδο για το MG3; Είναι μήπως “καταδικασμένα” τα μικρά κλιμάκια να μην απολαμβάνουν ανά πάσα στιγμή της πολυτίμου υποστηρίξεως του MG3 κατά τον νυκτερινό αγώνα; Ή στην περίπτωση που το MG3 φέρεται επί έστορος ως οπλισμός κάποιου RHIB, πόσο αποτελεσματικά πυρά μπορεί να εκτοξεύσει σε συνθήκες σκότους;
Όταν το αντικείμενο τιτλοφορείται “Αξιολόγηση Δυνάμεων Άμεσης Αντίδρασης”, η έννοια της “αξιολόγησης” εστιάζεται απλώς σε χρόνους αντιδράσεως; Αξιολογείται, επί παραδείγματι, η απόδοση ανά άνδρα και ως σύνολο, με μετρήσιμα αποτελέσματα βολών νύκτα; Ή αυτό γίνεται βολικά μόνο ημέρα ή πάλι, δεν γίνεται καθόλου;
Μήπως πρέπει να αναληφθούν ενέργειες για την προσαρμογή βάσεως για διόπτρα στο κάλυμμα τροφοδοσία του MG3, όπως έχουν κάνει άλλοι στρατοί εδώ και χρόνια; Διαφορετικά, μήπως είναι σκόπιμο να αντικατασταθεί το MG3, τουλάχιστον σε έναν βαθμό, με ένα σύγχρονο όπλο 7,62 mm στις μονάδες Πεζικού;
Είναι προφανής επίσης η σημασία των όπλων υποστηρίξεως των μονάδων για την απόκρουση εχθρικής απόπειρας αμφιβίου αποβατικής επιχειρήσεως ή αεροκινήτων επιχειρήσεων σε κύριες νήσους. Στο φωτογραφικό υλικό διακρίνεται η χρησιμοποίηση στοιχείων διδύμων αντιαεροπορικών πυροβόλων Zu-23-2 των 23 mm και Rh 202 των 20 mm σε “αντιαποβατικό” ρόλο. Τα εν λόγω όπλα, λόγω ελλείψεως κάποιου στοιχειώδους σύγχρονου ηλεκτροπτικού συστήματος σκοπεύσεως και των επιδόσεων των σύγχρονων αεροπορικών όπλων, πολύ περιορισμένη απόδοση μπορούν να έχουν σε αντιαεροπορικό ρόλο. Ακόμη και αργοκίνητοι στόχοι όπως ελικόπτερα, πρέπει να τεθούν εντός του δραστικού βεληνεκούς τους, που δεν υπερβαίνει τα 2.000-2.500 μέτρα.
Το ζήτημα είναι, εφόδον έχει κριθεί σκόπιμη η προσθήκη αυτών των όπλων στις μονάδες Πεζικού, τι ικανότητα και απόδοση μπορούν να έχουν στον νυκτερινό αγώνα. Είναι καλό να τα παρακολουθούμε σε βολές την ημέρα ή την νύκτα, προσκοπευμένα για προσβολή συγκεκριμένων ακίνητων στόχων, όταν τα τροχιοδεικτικά πυρομαχικά δημιουργούν εντυπωσιακό θέαμα. Το ζήτημα είναι πως θα εξασφαλισθεί η σκόπευσή τους κατά την νύκτα, ώστε να εκτοξεύσουν δραστικό πυρ.
Τέλος, πολύ καλή εικόνα και εντυπώσεις, αφήνουν τα οργανωμένα πεδία βολής που έχουν οι μονάδες ώστε το προσωπικό να εκπαιδεύεται σε δυναμικά σενάρια χρησιμοποιήσεως του φορητού οπλισμού του και όχι από στατικές θέσεις. Το κρίσιμο σημείο είναι πόσο τακτικά εκπαιδεύεται το προσωπικό σε τέτοιου είδους βολές και φυσικά, πόσα πυρομαχικά διατίθενται για σκοπούς εκπαιδεύσεως. Εάν η διαδικασία εντάσσεται επί παραδείγματι, στον 6μηνιαίο κύκλο του προγράμματος εκπαιδεύσεως, ο κληρωτός στρατιώτης των 9 μηνών θητείας, είναι ζήτημα εάν θα “προλάβει” μία φορά να εκτελέσει τέτοιου είδους βολές.
Πόσες ημέρες διαρκεί η συγκεκριμένη εκπαίδευση;
Είναι επαρκής ο χρόνος των επαναλήψεων ώστε να θεωρηθεί ότι επιτυγχάνεται επαρκής τριβή και συνεπώς ο εκπαιδευόμενος επιτυγχάνει κάποιο αξιόλογο επίπεδο;
Πόσα φυσίγγια διατίθενται ανά οπλίτη, ώστε να ασκηθεί σε αυτά τα σενάρια;
Τέλος, στην συνεκπαίδευση των μονάδων με την Αεροπορία Στρατού, αναδεικνύεται ο κρίσιμος ρόλος της Εγγύς Αεροπορικής Υποστηρίξεως που θα κληθούν να παράσχουν τα επιθετικά και αναγνωριστικά ελικόπτερα που φέρουν όπλα. Πρόκειται για τα Apache και Kiowa Warrior, με ικανότητα μεταφοράς κατευθυνομένων πυραύλων και συμβατικών ρουκετών, που επιτρέπουν πλήγματα ακριβείας. Το ερώτημα στην προκειμένη περίπτωση είναι κατά πόσο υπάρχει συμβατότητα ασφαλούς επικοινωνίας μέσω των ασυρμάτων αμερικανικής κατασκευής που φέρουν τα ελικόπτερα, με τους σταθμούς ασυρμάτων οικογενείας PR4G που διαθέτουν οι μονάδες Πεζικού. Πρακτικώς, μπορούν να αναπτύξουν συνεργασία μέσω ασφαλών επικοινωνιών τα δύο συνεργαζόμενα μέρη;
Συνοψίζοντας η τάση της “γκρίνιας” συνήθως επικεντρώνεται στην έλλειψη κάποιων πιο σύγχρονων όπλων από τις μονάδες Πεζικού ή γενικότερα το οπλοστάσιο του Ελληνικού Στρατού. Όμως εκτός από τα πιο νέα όπλα, η πρόκληση που εξακολουθεί να υφίσταται, είναι αν ακόμη και τα υφιστάμενα όπλα και οπλικά συστήματα, αξιοποιούνται στον μέγιστο βαθμό, με τα απαραίτητα παρελκόμενα που επιτάσσει το σύγχρονο πεδίο μάχης. Είναι άλλο θέμα να μην έχει η μονάδα οργανικά περιφερόμενα πυρομαχικά (Loitering Munition) επί παραδείγματι και άλλο να μην διαθέτει νυκτερινά σκοπευτικά σε επαρκείς αριθμούς ανά Ομάδα Μάχης ή το πολυβόλο να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτοτελώς στον νυκτερινό αγώνα.
